Zo weinig dagen nog leven…

Menno Oosterhoff is kinder- en jeugdpsychiater en gespecialiseerd in autismespectrum- en dwangspectrumstoornissen bij kinderen en volwassenen. Hij heeft zelf een dwangstoornis, vanaf zijn 17e jaar. Over zijn openheid daarover zegt hij: 'Zo hoop ik het vooroordeel een beetje te verminderen waarmee mensen met deze problemen te maken hebben'. Van zijn hand verscheen het boek 'Vals Alarm' (2017), waarin hij de problematiek uitvoerig beschrijft vanuit de klinische praktijk als psychiater, maar ook vanuit het perspectief als patiënt. Met dit boek won Oosterhoff dat jaar de Antonie Kamerling Award. Sinds een aantal jaren schrijft hij blogs, zoals voor het artsentijdschrift Medisch Contact en ook alweer een tijdje voor Meerovermedisch.nl

Esther (33): Mijn hoofd zit zó ontzettend vol, vol met emoties, waarvan ik tótaal niet weet wat ik er mee moet.

Zo weinig dagen nog leven, maar ook zoveel…

Esther is een jonge vrouw, 33 jaar. Eind VWO begonnen de psychische klachten, die haar leven hebben verwoest. Zestien jaar behandeling hebben dat niet kunnen keren. Haar lijden is zo ondraaglijk, dat ze er haar leven voor over heeft om daar een eind aan te maken.

In 2019 meldt ze zich aan bij het expertisecentrum euthanasie. Het duurt het medio 2021 voordat het onderzoekstraject start. Op een gegeven moment smeekt Esther: ,,Laat het traject alsjeblieft starten. Het leven haalt me in!”

Recent is het onderzoek afgerond. Begin december krijgt ze euthanasie. Euthanasie bij mensen, die nog jaren te leven hebben is niet niks. Maar theoretische bedenkingen verbleken soms als je in gesprek gaat met mensen die het aangaat. Daarom is dat ‘gehoord worden’ van groot belang.

Meer begrip

Esther wil ook graag bijdragen aan meer begrip:

“De afgelopen week was énorm zwaar en vermoeiend. Veel moeilijke gesprekken, maar ook mooi en bijzonder. Maandagmiddag de begrafenisondernemer. Maandagavond de dominee, met wie we met het hele gezin hebben gepraat. Vanochtend in het crematorium in Laren wezen kijken. En jaaa… dan word alles wel héél erg concreet.”

“Mijn hoofd zit zó ontzettend vol, vol met emoties, waarvan ik tótaal niet weet wat ik er mee moet.”

“Verdriet, onverwerkte pijn, eenzaamheid en trauma’s, daarnaast soms ook angst. Ik geloof dat ik naar God ga, dat ik die eindelijke Rust in mijn hoofd krijg, verlost van mijn fysieke en mentale pijn. Dat ik naar een plek ga waar ik het goed heb. Waar opa mij opwacht. Maar hoe ziet het eruit? En is het er echt? Soms vliegt het me aan.”

“Maar dat áltijd maar denken, het sloopt me. Mijn lichaam is zowel letterlijk als figuurlijk op.
Dan zegt mijn vriend – heel terecht voor hem, hoor – : ‘Het is nóg maar een maand’.”

Egoïstisch?

“Klopt. Als ik bedenk wat er allemaal nog moet, voelt het als kort.
Maar nog zó lang strijden met deze pijn, en altijd die stemmen, constante strijd en onrust in mijn hoofd… dat vind ík toch wel lang.”

“Mam, ben ik egoïstisch?” zei ik. “Dat ik dit doe? Dat ik jullie in verdriet achter laat?” Ze zei, dat dit niet zo was.
Ik heb eigenlijk alle behandelingen gedaan voor ánderen. Zelf wist ik, eigenlijk, of zeker, allang dat ik het gewoon ‘niet kon’. Maar ik vocht toch jarenlang door. Mag ik na 17 jaar vechten voor mezelf kiezen? En vrij zijn? En niet meer lijden?”

“Maar ik moet toch ook op de een of andere manier rouwen. Voor mij is het ook afscheid nemen van het leven, dat ik graag anders had gewild. Maar ik weet ‘domweg’ niet hoe dat moet. Het staat ook nergens, tenminste, niet voor zover ik weet. Niet als je op zo’n ‘geplande’ manier overlijdt.
Ik maak alles zo bewust mee, wat ik mooi vind en fijn, maar wat ook wel érg confronterend en verdrietig is.”

Zeeland

“Ik hoop dat een paar dagen Zeeland, uitwaaien op het strand, me wat lucht, ruimte in mijn hoofd geeft. Weer wat leegte. Staren naar de zee, de oneindigheid.
Ik had niet beseft, dat het zo op het eind, nog zó zwaar kon zijn.”

“Maar hóe mooi ook! Ik heb er géén spijt van.
Dat het op een menselijke, humane manier gaat gebeuren.”

“De psychiatrie, hoe zeg ik dat, heeft nog veel te leren, over psychisch ondraaglijk lijden. Het had, vind ik, niet zolang mogen duren. Niet voor mij, maar ook niet voor mijn naasten. Ik kom denk ik, in de hemel, zeker 15 oud groepsgenoten uit verschillende klinieken tegen! Die hebben allemaal in eenzaamheid een eind aan hun leven gemaakt.”

Naschrift: “Met Dennis, mijn vriend ben ik nu in Zeeland. We hebben een paar héle mooie en fijne dagen gehad. én dat is zó waardevol geweest. Menno gaf me de tip niet meer te móeten genieten, maar meer te berusten. Dat gaf ruimte om toch nog te kúnnen genieten. Maar gisteren vloog het me wel weer even aan. Zo weinig dagen nog, maar ook zoveel.”