Cisca Dresselhuys (1943, Leeuwarden) behoeft nauwelijks introductie: hoewel haar journalistieke loopbaan bij het dagblad Trouw begon, verwierf zij landelijke bekendheid als hoofdredactrice van het feministisch maandblad Opzij (1981-2008). In haar eerste pensioenjaren schreef zij onder meer het boek ‘Drukker dan ooit’ (2011), en maakt nu columns en interviews voor verschillende tijdschriften… en opnieuw Trouw.

Zó kan het ook…

Van het een op het andere moment belandde mijn beste vriendin in het ziekenhuis. Ze maakte een lelijke val, omdat de wieltjes van haar rollator blokkeerden toen ze de stoep op wilde stappen. Rollator bleef staan, zij viel met haar hoofd op de trottoirrand. Gelukkig allemaal behulpzame mensen om haar heen – een mevrouw die naast haar ging zitten en haar vasthield, een andere vrouw die een glas water ging halen en een derde omstander die 112 belde.

Eenmaal op de spoedeisende hulp beland, wachtte haar ook daar een warme opvang. Ze bleek een diepe hoofdwond te hebben, een gebroken vinger aan de linkerhand en een fiks gekneusde rechterhand. Standaard na een val op het hoofd blijkt een hersenscan te zijn. Als daar niets geks op te zien is mag de patiënt, na behandeling van zijn of haar wonden, meestal snel naar huis.

Geen dwang

Maar hier doemde een probleem op. Mijn vriendin is panisch voor scanners, haar hele leven al. Bij het idee dat ze onder of in zo’n apparaat moet, krijgt ze een angstaanval en erge huilbuien. De neuroloog- en de chirurg van dienst, twee mannelijke vijftigers die haar behandelden, reageerden begripvol en verstandig. Geen dwang, geen opmerkingen in het genre: ‘Kom, kom, mevrouwtje, het duurt maar heel kort, even flink zijn, het is allemaal zo gepiept en dan kunt u naar huis,’ maar de nuchtere constatering: als wij geen scan van uw hoofd kunnen maken, passen we de ouderwetse pre-scanmethode toe. Dat wil zeggen dat u 24 uur in het ziekenhuis moet blijven om te controleren of u geen rare klachten krijgt.

En zo gebeurde. Eerst werd haar vinger gespalkt en haar hoofdwond gehecht. Daarna werd ze op bed gelegd, aan de monitor en om de twee uur bloeddruk- en temperatuur controle, een hele dag en nacht.

Lichte hersenschudding

De volgende dag, precies 24 uur na haar val, mocht ze naar huis. Met de mededeling dat ze een lichte hersenschudding had en het rustig aan moest doen. Als ze opeens erg misselijk of duizelig zou worden of barstende hoofdpijn zou krijgen, moest ze onmiddellijk bellen.

Gammel en doodmoe, maar zeer tevreden over de behandeling, lag ze een dag later in haar eigen bed.

Zo kan het dus ook. Mensen niet tegen hun wil een behandeling opdringen, waar ze als de dood voor zijn, maar terugvallen op een bestaande, ouderwetse, maar eveneens doeltreffende methode. Geen medisch machtsvertoon, maar begrip voor de patiënt.

Je zou er bijna een val voor over hebben.

Mijn vriendin is panisch voor scanners, haar hele leven al. Bij het idee dat ze onder of in zo’n apparaat moet, krijgt ze een angstaanval en erge huilbuien.

Foto: Jasmin Sessler/PIXABAY

Meer Columns