Meer over Medisch

Jessica is sinds 2009 verpleegkundige met een neurologische achtergrond, ze werkt in een topklinisch ziekenhuis in Overijssel. Bovendien is ze een van de initiatiefnemers van een nazorgproject voor ex-IC-patiënten. Sinds maart 2020 ziet haar dagelijks werk, en dat van veel van haar collega's, er ingrijpend anders uit dan 'normaal': op de intensive care-afdeling van 'haar' ziekenhuis liggen overwegend patiënten met de coronaziekte Covid-19. Zij beheersen Jessica's verpleegkundige belevingswereld, ze staat erdoor in de frontlinie van de pandemie. Twitternaam: @aboutanurse

Iedere vezel in jouw lichaam, jij als zijn dochter, ademt zijn levenslust. Jij bent de weerspiegeling van zijn vechtlust.

Zandbed

Hier zitten we dan, tegenover elkaar. In dezelfde ruimte als waar we gisteren op exact hetzelfde tijdstip een totaal ander gesprek voerden. Naast je vader, die hier al ruim vier weken aan de beademing ligt in verband met corona.

Gisteren zag het ernaar uit dat hij na een week geleidelijke verbetering uit het zandbed zou kunnen. Al een paar dagen lag hij niet meer op zijn buik, maar op zijn rug in dat warme bed. We durfden de stap aan omdat hij, weliswaar langzaam, maar wel degelijk voortgang maakte. Het zachte zandbed belemmerde dat we hem niet goed rechtop in bed konden positioneren. In een zandbed lig je tenslotte eigenlijk altijd plat. Daarnaast is het onmogelijk om met een patiënt naar de CT-scan te gaan, en eigenlijk wilden we dat wel weer een keer kunnen doen. Verder onderzoeken en gerichter behandelen.

Brancardlift

Maar vandaag, zitten we hier. En ligt je vader alweer terug op zijn buik. In het gewone bed waar we hem gisteren met de brancardlift in hebben getild. Want alle zandbedden in Nederland zijn op. De druk op de bedden is hoog, zo ook op de zandbedden die momenteel veel worden gebruikt.

En nu ligt hij dus weer op zijn buik, diep in slaap door medicijnen. Dood- en dood ziek. Want de buikligging lijkt dit keer niet het gewenste resultaat te hebben. Hij krijgt hier niks van mee. Hij heeft geen pijn, is niet benauwd en in een diepe coma. Maar iedere vezel in jouw lichaam, jij als zijn dochter, ademt zijn levenslust. Jij bent de weerspiegeling van zijn vechtlust. Ik zie de onmacht in je ogen als je vraagt of we ons gisteren misschien vergist hebben. Hoe het komt dat we dit niet hebben voorzien…?

Hoofd

De artsen nemen de tijd om alles zo duidelijk mogelijk uit te leggen aan jou en je broer. En zo zitten we een tijdje bij jullie om te praten over de situatie. De CT-scan wordt getoond maar het is teveel. Jij bent even niet meer hier in deze tijd, op deze plaats. Jij zit in je hoofd, en informatie van buitenaf komt niet meer binnen. Want jij beseft zonder dat wij het hoefden te zeggen dat dit wellicht zijn laatste kans is. Dat je vader mogelijk zijn 59e verjaardag niet gaat halen.

Je hebt een briefje gemaakt met daarop de vragen van de rest van de familie die hier niet mogen zijn in verband met de coronamaatregelen. Het moest je helpen om geen vragen te vergeten. Maar je hebt door je tranen moeite om de letters te lezen. Daarom neemt je broer op mijn verzoek, na kort overleg met jou, het briefje van je over. Op de iPad zie ik je zus zachtjes huilen. Elkaar troosten kan nu niet. Wat moet dat vreselijk zijn.

Wanneer we het hele lijstje hebben doorlopen sluiten we het gesprek voor nu af. ,,Wanneer jullie nog vragen hebben kunnen jullie bij mij terecht, dan herhaal ik alles nog eens rustig”, zeg ik. De intensivist geeft aan dat hij morgen opnieuw even bij jullie binnenloopt, hier in deze ruimte en waarschijnlijk op exact hetzelfde tijdstip, maar hopelijk met beter nieuws dan vandaag. Maar jij en ik beseffen ook dat hij dat moment mogelijk niet zal halen.