Verduisteringsmaskertje…

Jessica is sinds 2009 verpleegkundige met een neurologische achtergrond, ze werkt in een topklinisch ziekenhuis in Overijssel. Bovendien is ze een van de initiatiefnemers van een nazorgproject voor ex-IC-patiënten. Sinds maart 2020 ziet haar dagelijks werk, en dat van veel van haar collega's, er ingrijpend anders uit dan 'normaal': op de intensive care-afdeling van 'haar' ziekenhuis liggen overwegend patiënten met de coronaziekte Covid-19. Zij beheersen Jessica's verpleegkundige belevingswereld, ze staat erdoor in de frontlinie van de pandemie.

Het klinkt gek, maar zelfs het beeld van corona went, je ziet het immers elke dag.

IC-verpleegkundige Jessica

Verduisteringsmaskertje…

De afgelopen tijd slaap ik vrij slecht. Er zijn nachten dat ik amper een oog dicht doe. Al snel werd me duidelijk hoe dat komt. Gewoonlijk slaap ik altijd met een verduisteringsmaskertje op. Dat doe ik al jaren, het geeft rust aan mijn ogen, brengt kalmerende duisternis en doet me daardoor meestal vrij snel in slaap vallen. Maar de laatste tijd lukt dat steeds moeilijker. Uren lig ik soms wakker.

Zodra ik in bed lig en in slaap probeer te komen sta ik ineens weer op de intensive care-afdeling van ons ziekenhuis, gekleed in mijn ‘PBM’, mijn Persoonlijke Beschermingsmiddelen. En ben ik met mijn collega’s aan het rennen en vliegen om de toevloed van nieuwe coronapatiënten te verwerken. Ik sta dan weer aan het bed van mensen in acute nood. Benauwd en angstig zijn ze. Met collega’s leg ik Covid-patiënten op hun buik, beadem ze, en zie hoe patiënten ons ontvallen. Het is een race tegen de tijd. Patiënten van wie de toestand enige uren te voren leek te verbeteren, ontglippen ons onomkeerbaar.

Machteloosheid

Alles maak ik dan opnieuw mee, de stress, de machteloosheid, het verdriet. Alleen maar door dat slaapmaskertje voor de nacht op te doen. Ik beleef in mijn bed dan weer de zware dienst van even te voren… Terwijl ik nu juist de emoties van eerder op de dag probeer weg te slapen.

Mijn nachtmasker voelt momenteel precies aan alsof ik een muts en beschermbril op heb, en dat is net de ’trigger’ die ik nu niet kan hebben. Zonder slaapmasker slapen is echter ook niet de oplossing.

In het ziekenhuis hebben we daar heel goede begeleidingstrajecten voor. Ik merk dat ik, zoals zovelen, hier hulp bij nodig heb. De emoties van de dag, het verdriet door corona, kruipt toch dieper ín je dan je denkt. Goed evalueren is belangrijk, heeft een grote meerwaarde. Het is bovendien ook niet iets om je voor te schamen. Maar hoe langer je ermee blijft lopen, des te groter het probleem kan worden. Het kan de beste overkomen. Piekeren, nachtmerries, niet kunnen slapen, concentratieproblemen het zijn allemaal tekenen dat er iets speelt. Velen hebben ermee te maken. Tegen mijn collega’s in het land zeg ik: schaam je niet en vraag gerust om hulp. Wat je situatie ook is.

Buitenstaanders

Toch zat the flow er de afgelopen dagen lekker in op onze intensive care. En als ik zoiets zeg, en laat blijken dat we ‘lekker gewerkt’ hebben, dan vinden veel buitenstaanders dat soms heel vreemd. ‘Zoiets zég je toch niet over een toestand waarin zoveel mensen er erg slecht aan toe zijn’, klinkt het dan. Maar het voelt op dat moment echt zo, en misschien moet je het ook wel tegen jezelf zeggen om jezelf op te peppen, overeind te blijven, staande te houden; het is nodig om dit werk te kunnen blijven doen.

Het klinkt gek, maar zelfs het beeld van corona went, je ziet het elke dag. Niets is vreemd, niets verwondert je meer, je handelt. Het lijkt je soms niet meer te raken, na al die maanden waarin we alles al hebben gezien. Maar dan ineens raakt iets je zo intens, dat je de tranen niet kunt tegenhouden. Dan huil je alleen, of zelfs in het bijzijn van familie of nabestaanden. Of met collega’s, daarvoor schamen we ons niet. Waarom zouden we ook…?!