Cisca Dresselhuys (1943, Leeuwarden) behoeft nauwelijks introductie: hoewel haar journalistieke loopbaan bij het dagblad Trouw begon, verwierf zij landelijke bekendheid als hoofdredactrice van het feministisch maandblad Opzij (1981-2008). In haar eerste pensioenjaren schreef zij onder meer het boek ‘Drukker dan ooit’ (2011), en maakt nu columns en interviews voor verschillende tijdschriften…

Oud-Rijksmuseumdirecteur Henk van Os stelde voor: ‘Tien minuten praten over aftakeling en kwalen, is meer dan genoeg.’

Henk van Os …Verstandig advies…  Beeld: Wikipedia

Pijntje hier, pijntje daar

Vaak moet ik aan Henk van Os, oud-directeur van het Rijksmuseum, denken. Jaren geleden interviewde ik hem over het onderwerp ‘Doorwerken na het pensioen’, iets wat wij beiden deden. Hij was toen al 75 en werkte nog als universiteitsprofessor in Amsterdam.

Dat was een onbetaalde baan, waar hij in ruil voor een jaarlijkse serie colleges de beschikking had over een kamer en ondersteuning van een secretaresse. Daarnaast deed hij nog allerlei andere dingen, sommige betaald, sommige onbetaald. Hij zat toen voornamelijk in, wat hij ‘het boekenboncircuit’, noemde. Tot zijn 78-ste bleef hij aan de universiteit verbonden.

Piepende wagen

In ons interview hadden we het uitgebreid over ouder worden en gezondheid. Van Os had toen al een rijk gevulde medicijndoos met pillen tegen jicht, trage darmen, hartritmestoornissen en zenuwpijnen. Hij vertelde daar luchthartig over, want hij was z’n hele leven al ‘een piepende wagen’. Ondanks al die kwalen en kwaaltjes werkte hij dus nog hard en tenniste wekelijks met een groep oude vrienden. Na afloop hadden ze altijd hun ‘PHPD-moment’, zoals hij het noemde. Een tijdje klagen over pijntje-hier, pijntje-daar, heel troostrijk, vooral omdat het met leeftijdsgenoten gebeurde, die op dit gebied allemaal wel iets hadden te vertellen. Maar na tien minuten was er altijd wel iemand die zei: ‘Nu stoppen, het is mooi geweest’. Daarna ging het weer over hun werk en andere zaken des levens.

Lek en gebrek

Ik vind dat nog steeds een heel goed advies voor mensen in het algemeen, maar vooral voor ouderen: praat over je lek en gebrek vooral met leeftijdsgenoten, maar vooral niet te lang. Ik heb een oudere zus, die dol is op medische gesprekken. Ze was vroeger apothekersassistente en later hoofdverpleegster, maar zou waarschijnlijk het allerliefst arts zijn geworden. Telefoongesprekken met haar monden altijd uit in ellenlange klaagzangen over kwalen en de – foute – aanpak van de medische stand. Na haar tweede Covid-injectie met Pfizer had ze een zwerende duim. Daarover heeft ze langdurig gebeld met het Bijwerkingencentrum Lareb, waar ze nog nooit van deze mogelijke complicatie hadden gehoord.

Aftakeling en kwalen

Zoals Henk van Os voorstelde: tien minuten praten over aftakeling en kwalen, is meer dan genoeg. Daarna moet het weer gaan over Rutte/Kaag/de formatie/het weer en helaas: de coronamaatregelen en het gegeven, wie al dan niet gevaccineerd is. Weliswaar een medisch onderwerp, maar van informatieve aard.

PHPD – Het klinkt als een serieuze aandoening, maar is gewoon een verstandig advies.

Lees meer van Cisca Dresselhuys:

Meer Columns