Ik realiseer me, dat ik de afgelopen twee jaar maar drie van de veertien vrij reizen dagen gebruikt heb en dan alleen voor ziekenhuiscontroles in een andere stad.

Ook long-Covid zonder corona

Ook zonder corona te hebben gehad kun je aan long-Covid lijden. Het is wel een andere vorm dan die je overhoudt aan een verblijf in het ziekenhuis, maar hoe dan ook een gevolg van deze ziekte. Het gaat hier niet om langdurige vermoeidheid, spierzwakte of kortademigheid, maar om angst en onwennigheid jegens het ‘normale’ leven.

Ik merk dat aan mezelf, maar ik ben vast geen uitzondering. Gelukkig heb ik geen corona gehad, maar nu we eindelijk terug mogen naar het normale leven, durven we dat niet zomaar. Je zou denken, dat we massaal naar café, restaurant, bioscoop en vreemde steden zouden gaan, maar dat valt erg tegen. Nu helpen de berichten van het RIVM over zo’n 100.000 besmettingen per dag en het feit, dat steeds meer mensen, die je kent, corona hebben, natuurlijk ook niet mee.

Gehoorzaam

Twee jaar thuiszitten, alleen de trein, bus of tram nemen als dat echt noodzakelijk is, winkelen vooral op internet, niet met z’n tweeën de supermarkt in, overal een mondkapje dragen, slechts af en toe bij iemand op bezoek: allemaal voorschriften, waaraan ik me twee jaar gehoorzaam heb gehouden.

En nu hoeft dat dus niet meer.

‘Hoera, het slot is eraf’, ‘Eindelijk weer vrij’, ‘Terug naar het oude normaal’, waren de krantenkoppen, toen een groot deel van de beperkingen werd opgeheven. Ik zou dus weer naar onze stamkroeg kunnen, waar we vóór de lockdown een paar keer per week koffie dronken. Maar niets ervan. Want hoe veilig is het daarbinnen? Pas wanneer we buiten op het terras kunnen zitten, gaan we er weer zorgeloos heen. En dan maar hopen, dat de cafépoes, waarmee we dankzij speciale brokjes een goede relatie hadden, ons nog herkent.

Vrij reizen

En de trein? Je moet er weliswaar nog steeds een mondkapje dragen, maar in ieder geval zouden we weer eens gebruik kunnen maken van onze vrij reizen dagen, die tot nu toe ongebruikt bleven, want wat moest je in een andere stad, als daar musea, winkels en restaurants gesloten waren?

Ik realiseer me, dat ik de afgelopen twee jaar maar drie van de veertien vrij reizen dagen gebruikt heb en dan alleen voor ziekenhuiscontroles in een andere stad. Vrijwel de enige uitjes bestonden de afgelopen tijd uit bezoeken aan Albert Heijn, de drogist, de markt of een ziekenhuis. Niet bepaald wat je verstaat onder leuke uitstapjes.

Medisch uitje

Dat ik niet de enige ben, die nog zo terughoudend omgaat met de grotere vrijheden, hoorde ik van mijn fysiotherapeute (weer zo’n medisch uitje) die me vertelde, dat ze toch echt niet ingaat op het verzoek van een paar studievrienden om samen naar een jazzconcert in Londen te gaan. Altijd had ze haar paspoort in de tas voor het geval ze opeens zin had in een tripje naar Parijs of Londen, ondernemend type als ze is. Maar dat reisdocument ligt nu al een hele tijd in een bureaula te verstoffen.

We moeten het blijkbaar weer leren, onbezorgd naar buiten te gaan,  het normale leven in.

Binnenkort ga ik met de trein (met mondkapje, op een vrij reizen dag) naar Den Haag, naar mijn geliefde oorbellen-winkel.

Dat wordt hopelijk weer eens ouderwets onbezorgd genieten.

Na twee jaar thuiszitten nu maar hopen, dat de cafépoes, waarmee we dankzij speciale brokjes een goede relatie hadden, ons nog herkent.

  • Cisca Dresselhuys (1943, Leeuwarden) behoeft nauwelijks introductie: hoewel haar journalistieke loopbaan bij het dagblad Trouw begon, verwierf zij landelijke bekendheid als hoofdredactrice van het feministisch maandblad Opzij (1981-2008). In haar eerste pensioenjaren schreef zij onder meer het boek ‘Drukker dan ooit’ (2011), en maakt nu columns en interviews voor verschillende tijdschriften…

Meer Columns