Naar het Malieveld, mannen!

Juist mannen van wie je zou mogen verwachten, dat ze voor de jonge deelneemsters aan The Voice een stut en steun zouden zijn, zitten nu in de beklaagdenbank wegens seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Naar het Malieveld, mannen!

Hoog tijd om de actietrui uit de mottenballen te halen. En – als ze nog ergens staan – de spandoeken met teksten als ‘Blijf van m’n lijf’, ‘Baas over m’n eigen leven’ en ‘Vrouwen tegen verkrachting’. Allemaal afkomstig uit de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Ze blijken weer hoognodig, te oordelen naar de berichten uit de omroepwereld, waar meisjes en jonge vrouwen belaagd worden, terwijl ze een poging doen bekend te worden als zangeres of performer. Bij het veelbekeken RTL-programma ‘The Voice’ vielen ze in handen van coaches en andere mannen, die hen belaagden in plaats van bescherming en leiding te geven.

Zoals we inmiddels in geuren en kleuren gehoord hebben, zouden de meisjes daar niet alleen seksueel getinte praatjes hebben moeten aanhoren, het ging allemaal véél en véél verder. Zo zouden pianist/bandleider Jeroen Rietbergen en coach Marco Borsato meisjes hebben betast en seksueel getinte foto’s hebben gestuurd. Coach Ali B is inmiddels aangeklaagd voor twee zedendelicten, waaronder een verkrachting.

Beklaagdenbank

Juist mannen van wie je zou mogen verwachten, dat ze voor de jonge deelneemsters een stut en steun zouden zijn, zitten nu in de beklaagdenbank wegens seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Wat er allemaal precies gebeurd is, moet nog worden uitgezocht, o.a.  door het Openbaar Ministerie. Maar ook de bazen van Talpa en RTL moeten aan de bak als betrokkenen bij ‘The Voice’. Die verklaren om het hardst dat zij zeer geschokt zijn en van niets wisten, maar dat lijkt niet geloofwaardig. Er deden in de omroepwereld al langer verhalen de ronde over grijpgrage mannen bij ‘The Voice’.

Ik hoorde dezelfde verhalen als veertig, vijftig  jaar geleden, toen de emancipatie van vrouwen onder invloed van de Tweede Feministische Golf in een stroomversnelling raakte.

Ik was verbijsterd door dit akelige nieuws. Ik hoorde dezelfde verhalen als veertig, vijftig  jaar geleden, toen de emancipatie van vrouwen onder invloed van de Tweede Feministische Golf in een stroomversnelling raakte. Belangrijke speerpunten in de strijd waren het zelfbeschikkingsrecht over het eigen lichaam en de vrijheid om als vrouw ongehinderd te gaan en staan, waar je wilde, overal en op elke tijd van de dag.

‘Blijf van m’n Lijf’

In een Vrouwenagenda uit 1985 zie ik, pagina na pagina, namen, adressen en telefoonnummers van honderden actiegroepen, verenigingen en andere organisaties op het gebied van de belangenbehartiging van vrouwen. Organisaties als ‘Vrouwen tegen Seksueel Geweld’, ‘Vrouwen tegen Verkrachting’, ‘Tegen Haar Wil’, ‘Blijf van m’n Lijf’, Meidenwegloophuizen, Vrouwentelefoons, ‘Recht voor Vrouwen’, ‘Vrouwen Helpen Vrouwen’, Ombudsvrouwen en dan nog alle Vrouwenhuizen, van Leeuwarden tot Heerlen en van Hellevoetsluis tot Goes, stonden toen klaar om hulpzoekende vrouwen te helpen. Belaagde Voice-meisjes hadden in die tijd overal terecht gekund voor hulp en steun.

Kom daar tegenwoordig eens om.

De strijd van meisjes en vrouwen om zich staande te houden in mannenbolwerken, is duidelijk van alle tijden. Die is helaas niet opgehouden na het wegebben van de Tweede Golf. Die steekt steeds opnieuw de kop op, ditmaal dus in de showbizz-wereld.

Seksueel belust

Ik kijk naar de mannen, die nu beschuldigd worden van fout gedrag: Jeroen Rietbergen (50), Marco Borsato (55) en Ali B (40). Middelbare mannen, geen onnozele jochies. Hoe zouden zij het vinden wanneer hun vrouwen, vriendinnen, zusjes of dochters belaagd zouden worden door seksbeluste mannen als zijzelf?

Moeten vrouwen nu weer de straat op? Waarom zouden het trouwens vrouwen moeten zijn, die in opstand komen tegen neanderthalige mannen? Ligt het niet meer voor de hand dat geëmancipeerde mannen hun soortgenoten een spiegel voorhouden en tot de orde roepen?

Als hoofdredacteur van Opzij heb ik ooit een jonge verslaggeefster gevraagd een paar avonden, verkleed als man, door Amsterdam te lopen en daar een verhaal over te schrijven. Zij schreef hoe vrijmoedig zij zich, als man, gevoeld had, veel minder bang dan in haar normale leven.

Een Limburgse vriend van 44 opperde het idee, dat zestienjarige jongens een week lang, verkleed als meisje, moeten deelnemen aan het maatschappelijke leven. Hijzelf deed dat, jaren geleden, tijdens het carnaval en was pijnlijk getroffen door de onaangename  belevenissen in die feestweek.

Als hoofdredacteur van Opzij heb ik ooit een jonge verslaggeefster gevraagd een paar avonden, verkleed als man, door Amsterdam te lopen en daar een verhaal over te schrijven. Zij schreef hoe vrijmoedig zij zich, als man, gevoeld had, veel minder bang dan in haar normale leven.

In het bejaardentehuis

Lijfelijk actievoeren lijkt, althans als het om emancipatie van vrouwen gaat, tegenwoordig niet meer aan de orde te zijn. De oude actievoersters zitten in het bejaardentehuis, als ze al niet overleden zijn. Jonge vrouwen voeren actie op internet, die rukken niet meer uit naar het Malieveld of het Museumplein. Daar staan tegenwoordig boze boeren of opgewonden anti-corona-betogers.

In mijn tijd (sprak oma) was het trouwens ook al zo, dat vrouwen de emancipatie van mannen ter hand namen. Niet omdat we daar veel zin in hadden, maar anders gebeurde er niets op dat gebied. Er waren wel wat mannen, die zich bezighielden met emancipatie, maar die waren op de vingers van één hand te tellen. Ik ken hun namen nog uit m’n hoofd: Gerard Ursem, Jacob Kohnstamm, Nico van Oosten, Vincent Duindam en Gerard van Beusekom-Fretz, de laatste had als geëmancipeerde man de naam van z’n moeder achter z’n eigen naam gezet.

Eerlijk is eerlijk, wij, feministen deden een beetje meesmuilend over hen in plaats ze van harte te steunen. We vonden ze soft en navelstaarderig, ze waren, volgens ons, vooral bezig met zichzelf en niet met onze strijd.

Met open vizier

Ik ben heel benieuwd wie zich nu opwerpen als hulptroepen voor de belaagde Voice-vrouwen. Zijn het toch weer de vrouwen? Als dat zo is, dan graag vrouwen, die het gevecht met open vizier aangaan en niet anoniem, zoals de Talpa-vrouwen in een krantenadvertentie. ‘Rugnummers heb ik nodig‘, sprak wijlen sportverslaggever Barend Barendse ooit, toen hij de Tour de France versloeg. Variërend op deze uitspraak, zou ik zeggen: namen en gezichten hebben we nodig, van al die Talpa-vrouwen, maar ook van andere omroepvrouwen als Sophie Hilbrand, Mariëlle Tweebeeke, Sunny Bergman, Eva Jinek, Annechien Steenhuizen, Fidan Ekiz, Nadia Moussaid, Antoinette Hertsenberg, Anousha Nzume en Margriet van der Linden.

Allemaal opgeklommen dankzij de emancipatiestrijd van vrouwen als Joke Smit.

Maar nog liever zou ik zien dat ook mannen hier hun aandeel leveren. Graag ondersteuning van Johan Derksen, Wilfred Genee, Eus, Twan Huys, Humberto Tan, Sven Kockelmann, Tijs van den Brink, Rob Trip, Jan Slagter, Arjen Lubach, Jort Kelder, Johnny de Mol en Martijn Krabbé. Om te beginnen.

Vertrouwenspersonen

Wat nu als eerste moet gebeuren is het aanstellen van vertrouwenspersonen in elk bedrijf van enige omvang.

Ali B, Marco Borsato en Jeroen Rietbergen moeten verplicht in de leer bij Jens van Tricht, schrijver van het boek ‘Waarom feminisme goed is voor mannen’ en directeur van de stichting Emancipator, die emancipatie-cursussen organiseert voor mannen.

Hopelijk komt het dan ooit goed. Nou ja, een stuk beter is al heel wat.

Een Limburgse vriend van mij opperde het idee, dat zestienjarige jongens een week lang, verkleed als meisje, moeten deelnemen aan het maatschappelijke leven.

Beeld van een protest door de vrouwenbeweging in Amsterdam, jaren zestig van de vorige eeuw. Foto: Nationaal Archief