Met innige deelneming

Cisca Dresselhuys (1943, Leeuwarden) behoeft nauwelijks introductie: hoewel haar journalistieke loopbaan bij het dagblad Trouw begon, verwierf zij landelijke bekendheid als hoofdredactrice van het feministisch maandblad Opzij (1981-2008). In haar eerste pensioenjaren schreef zij onder meer het boek ‘Drukker dan ooit’ (2011), en maakt nu columns en interviews voor verschillende tijdschriften… en opnieuw Trouw.

Een beetje zielig zei het meisje met de extensions dat ze daarmee nu maar over straat ging flaneren, want alle uitgaansgelegenheden waren al dicht of sloten over een paar uur.

En zo zat ik opeens op maandagmiddag bij de kapper. De laatste kans voordat de nieuwe lockdown inging. Ik voelde me een beetje als een wc-papier-hamsteraar, die met een overvolle kar schichtig het winkelcentrum verlaat.

Normaal is maandag immers de vrije dag van de kappers, maar gealarmeerd door de geruchten over de op handen zijnde sluiting, had mijn lieve kapster de moeite genomen me te bellen om me de mogelijkheid te bieden de komende vijf weken niet als een heks-met-uitgroei door het leven te moeten.

Extensions

Naast me zat een jong meisje, dat na afloop 350 euro moest betalen, voor een serie extensions, waarmee ze nu een weelderige bos haar had. Een beetje zielig zei ze, dat ze daarmee nu maar over straat ging flaneren, want alle uitgaansgelegenheden waren al dicht of sloten over een paar uur. En ook op haar werk was ze niet welkom, want daar gold: thuiswerken. Alleen op haar kamer zitten met dat prijzige kapsel was natuurlijk wel erg sneu.

Schriel

Dezelfde avond keek ik naar Mark Rutte, die ons toesprak, gezeten naast een schriel kerststukje. Even later werd ik opgebeld door een vriend, die het gesprek grinnikend begon met de opmerking dat hij het als taak zag mij, als kwetsbare oudere, een hart onder de riem te steken. Daarna gingen wij, allebei net negatief getest op corona, flink te keer tegen al die aanstellers die vertellen hoe vreselijk die test is, dat ze erna ‘barstende hoofdpijn’ dan wel ‘een exploderend hoofd’ hadden. ‘Volstrekte flauwekul’, oordeelden wij, ‘het was een fluitje van een cent, in een halve minuut gepiept.’ Verder bespraken we hoe raar het was dat hij, een half jaar werkzaam in een nieuwe baan, zijn kantoor nog maar driemaal gezien had en z’n collega’s alleen maar kende van het computerscherm.

Vilein

Mijn man en ik waren zo verstandig de talkshows daarna links te laten liggen, maar naar een aflevering van ‘First Dates’ te kijken, de Belgische en lievere variant van de vileine gelijknamige Britse serie. Een gepensioneerd paar, zij gescheiden, hij weduwnaar, bleek elkaar heel leuk te vinden, ondanks de mondkapjes. Dus gingen we redelijk positief naar bed.

De volgende ochtend ging ik kerstkaarten schrijven. Ik had er te weinig. Nu alle niet-essentiële winkels waren gesloten, was ik aangewezen op Albert Heijn, waar ze alleen nog een flinke voorraad met de tekst ‘Innige deelneming’ hadden.

Zo somber hoeft het nu ook weer niet.