‘Lekkuh op vakansie!’

Bij al dat geklets over rechten en vrijheden, waarbij ook politici angstvallig de kool en de geit sparen, mis ik al maandenlang één argument: Nood breekt wetten.

Typisch Nederlands! Juristen achten een schriftelijke verklaring waarin de luchtreiziger aantoont alleen een ‘noodzakelijke vliegreis’ te maken niet haalbaar. Juridisch houdt zo’n eventuele verklaring geen stand, stellen een advocaat reisrecht en een advocaat privacyrecht vandaag in De Telegraaf. ‘Het is in strijd met de privacyregels…’, menen ze.

Natúúrlijk, het zal weer eens niet zo zijn: het RIVM meldde vanmiddag bijna 13.000 (!) nieuwe coronabesmettingen op één dag, evenals een verdere toename van het aantal ziekenhuisopnamen. M a a r… je mág niets ondernemen tegen die rijen vakantiegangers op Schiphol voor wie code oranje niet bestaat. Laat staan er wat van zeggen. Regels zijn regels. En de privacy is een groot goed. Hoe zullen al die coronapatiënten aan de beademing daarover denken? Als ze daartoe de kracht nog hebben…

Geen indruk

Je mág als kabinet om solidariteit in het land vragen, en minister van Infrastructuur Cor van Nieuwenhuizen mág proberen luchtreizen naar het buitenland te ontmoedigen via een reizigersverklaring, maar… het maakt geen indruk. Althans niet op juristen en al helemaal niet op Nederlanders die met een stalen gezicht beweren dat ze ‘recht’ hebben op dit reisje naar de zon. Ergerlijke types. Dat het land in nood is, zal ze een zorg zijn. ‘Lekkuh op vakansie!’

Mogelijk ook mensen die een grote mond opzetten en er schande van spraken toen koning Willem-Alexander en zijn gezin er in oktober even tussenuit wilden en naar hun Griekse vakantievilla in de Peloponnesos afreisden. Maar even snel als ze ernaartoe gingen kwamen ze weer terug… Met hun staart tussen hun benen.

Bang voor een Koninklijke crisis. Teruggefloten door het volk, dat vervolgens foeterde op de prinsessen Amalia en Alexia die een paar daagjes later dan hun ouders terugkeerden. Hoe kon dit? Hoe was dit mogelijk? Kijk nou: Wim-Lex en Max overtraden de coronaregels. ‘Verbijstering over latere terugkeer van prinsessen’, constateerde het AD. Kon het de prinsessen dan helemaal niet schelen dat er een coronacrisis was?, luidde het oordeel van de publieke opinie, die nu zelf in rijen op de nationale luchthaven aansluit om er ‘even voor een paar weekjes tussenuit te gaan’.

Naar de zon!

En zo konden we gisteren en vandaag enkele landgenoten op tv zien, kort voor hun vertrek, die er ‘helemaal klaar voor’ waren. ‘Waar gaat de reis naartoe?’ vroeg de verslaggever van RTL. ‘We gaan naar Curaçao, naar de zon’, antwoordde een huiseigenaar vanachter zijn mondkapje. ‘Code oranje…!’, probeerde de journalist nog. ‘Ja dat weet ik, maar ik heb een huis daar dat verbouwd wordt.’ Tja, in de zon zie je nu eenmaal beter hoe het met de verbouw gaat.

En zo waren er meer reizigers die zo hun eigen redenen hadden om het reisadvies van het kabinet compleet in de wind te slaan, omdat ze naar vrienden gingen, en liever daar zaten dan hier ‘omdat daar minder coronagevallen zijn’ – nu ja dat soort prietpraat.

Maar ze staan niet alleen in de rij naar de zon, maar klaarblijkelijk ook in hun Recht. En niet te vergeten hun Vrijheid, waarin ze zich toch ‘o zo zwaar aangetast voelen’, aldus een van de deelneemsters aan het potten-en-pannenprotest tijdens de coronatoespraak van premier Rutte, afgelopen maandag.

Bij al dat geklets over rechten en vrijheden, waarbij ook politici angstvallig de kool en de geit sparen, mis ik al maandenlang één argument: Nood breekt wetten.