Morfine-ampullen, oxycodon-pijnstillers en fentanyl-tabletten met een verlengde afgifte tegen doorbraakpijn bij kanker… Uitgespreid liggen ze op het tafelblad. Het is een flink maandrestant van afgebroken of voltooide behandelingen in het verpleeghuis waar Coralie werkt. Ze is verpleegkundige palliatief-terminale zorg – en buitengewoon gepassioneerd in haar werk, zo blijkt.
De overgebleven medicatie zette Coralie onlangs op de foto, om op het internet duidelijk te maken wat er deze maand niet meer gebruikt wordt op haar afdeling en wat daarmee – volgens de regels – dient te gebeuren: vernietigen… hetgeen inmiddels met deze kostbare medicijnen is gebeurd.
Elke maand opnieuw, jaar in jaar uit, gaat dure medicatie ‘down the drain’, althans de verbrandingsoven in. Dat is haar een doorn in het oog. En terecht.
Coralie staat niet alleen in haar ergernis. Het is een ook veelgehoorde irritatie van verpleegkundigen en apothekers(assistenten), en niet in de laatste plaats van gebruikende patiënten en/of nabestaanden. Die lijken maar geen gehoor te vinden met hun klacht dat de zorg toch al zo duur is en dat destructie van kostbare geneesmiddelen een werkelijk onaanvaardbare verkwisting is.
Maar niemand die er iets tegen onderneemt. Geen verpleeghuisdirecteur, geen ziekenhuisbestuur, geen minister… en ook niet de Tweede Kamer, waar de immense zorguitgaven bijna dagelijks als een rode draad door de vergaderagenda lopen.
,,Ik blijf hier moeilijk over doen”, stelt Coralie op Twitter, en kreeg op haar internetprotest oneindig meer bijval dan ze voor mogelijk had gehouden. ,,Dit is medicatie (opiaten) die ik moet vernietigen. Opbrengst van een maand, van één afdeling (met 14 cliënten). Apotheek neemt het niet terug, voor iemand anders gebruiken mag niet.”
Medicatie, zodra het de apotheek verlaten heeft, mág dan al niet meer terug genomen worden. Want veiligheidsregels zijn nu eenmaal heilig – meestal terecht. Maar in dit geval: in de koeling van het verpleeghuis bewaarde onaangetaste medicijnen vernietigen? Nogal overtrokken. Niet meer dan doorgeschoten claimvrees.
,,Volgens het protocol moet ik nu de pillen uitdrukken en de medicatienaam doorstrepen op de pleisters en ampullen”, schrijft Coralie. ,,Om misbruik te voorkomen. Dat weiger ik. Mijn tijd hoort bij de cliënten, niet bij knutselen met medicatie. Ik heb dit al vaker gezegd (en velen met mij).”
Coralie vertelt in haar Tweets dat haar werkgever naar de wetgeving wijst, de wetgever op zijn beurt zegt dat instelling zélf mag bepalen hoe er met medicatie wordt omgegaan, nu ja áls het maar veilig is. ,,…En intussen gaan we in Nederland dus zó met middelen en materialen om. Gek hè dat zorg steeds duurder wordt!”
Ooit was er in het verpleeghuis een ‘algemene voorraad’, legt Coralie uit. ,,Dus geen medicatie op naam, maar wél registreren voor wie je wat pakte. Bijna op was bestellen. Zo was het vroeger, maar dat moest per se veranderd. Nu wordt helaas alles op naam geleverd, per doosje een registratielijst die in het dossier van betreffende cliënt moet.”
Het probleem zit vooral in de ‘zo nodig’- medicatie, vervolgt ze. ,,Als iemand – zo nodig – 6 tot 8 pilletjes per dag mag, zit je snel aan een doosje van 30 tabletten.” Er gaan nogal wat geneesmiddelen om op een palliatieve unit. Vaste medicatie wordt al in lage hoeveelheden geleverd, maar ‘z.n. medicatie’ en middelen voor sedatie (het opzettelijk verlagen van het bewustzijn van een patiënt in de laatste levensfase), het tikt snel aan.”
Overal waar de verpleegkundige werkte bleek het ’t zelfde liedje. ,,Op al mijn werkplekken dezelfde frustraties en ‘muren’ over dit onderwerp. Ik hoop dat de verspilling in de zorg landelijk opgepakt gaat worden… Ik heb al via mijn leidinggevenden, kwaliteitsmedewerkers, apotheek en met advies van de Inspectie voor de Gezondheidszorg en Jeugd (@IGJnl) geprobeerd iets te doen, maar tot mijn frustratie is dat niet gelukt. Ik geef niet op.”
En dan die alleszeggende zin: ,,Ik wil ‘gewoon’ zorg verlenen en me niet zo boos hoeven maken over het weggooien van geld…”
Coralie’s verzuchting is volstrekt gerechtvaardigd.
Ik wil ‘gewoon’ zorg verlenen en me niet zo boos hoeven maken