Hokjesdenken

De pijndokter ziet de psyche als bijzaak, maar schrijft wel antidepressiva voor als mogelijke pijnbestrijding…

Hokjesdenken

Sinds een tijdje werk ik in een andere hoek van de geneeskunde, een pijncentrum.

Niet met andere psychiaters, maar met anesthesisten. Heel andere dokters, maar ook wel herkenbare collega’s: met een passie voor hun vak en een grote drive het beste te doen voor hun patiënten.

Juist doordat we er hetzelfde instaan zijn de verschillen ook zo fascinerend om te zien, en stof om over na te denken.

Veel mensen met pijnklachten hebben ook psychische problemen, en omgekeerd. Algemeen bekend, maar de focus van een specifieke behandelaar heeft wel heel veel invloed op de behandelwijze.

Toeval en willekeur

De pijndokter ziet de psyche als bijzaak, maar schrijft wel antidepressiva voor als mogelijke pijnbestrijding. De psychiater is vaak grotendeels blind voor pijnklachten en bemoeit zich niet met de behandeling ervan.

Bij welke medisch specialist je uitkomt met je klachten is nog altijd voor een groot deel het gevolg van toeval en willekeur.

Waar veel wordt betoogd dat we multidisciplinair moeten behandelen (en dat is ook zo) zie je in de praktijk nog steeds dat mensen met comorbiditeit van de ene naar de andere specialist worden verwezen.

Holistische benadering

Denken in (lelijke) termen als comorbiditeit resulteert er ook in dat we de samenhang tussen symptomen uit het oog verliezen. Alleen een meer generalistische benadering kan hier soelaas bieden: kijk naar de hele mens, met alle plus- en minpunten en een waarlijk holistische benadering wordt dan praktijk.

‘Heel de mensch’, dat willen we toch?

De psychiater is vaak grotendeels blind voor pijnklachten en bemoeit zich niet met de behandeling ervan.

Foto boven: Arek Socha/PIXABAY