Het voordeel van een zieke arts

De oogarts nam alle tijd, heel punctueel, elke keer switchend tussen de foto’s van vorig jaar naar die van nu. En ik werd steeds nerveuzer…

Beeld: Arteum.ro/UNSPLASH

Het voordeel van een zieke arts

Een paar weken geleden zat ik in een ziekenhuis weer eens te wachten op een gesprek met mijn behandelende oogarts. Een deskundige op het gebied van melanomen, een vorm van kanker, in het oog.

Gelukkig is dat bij mij niet het geval, het gaat om een moedervlek, maar die moet wel in de gaten gehouden worden voor het geval die van onschuldig zou veranderen in kwaadaardig. Tot nu toe houdt de moedervlek zich rustig en dat al jarenlang. Maar regelmatige controle blijft geboden, vaak gepaard gaande met scans, foto’s, echo’s en meer van dat soort zaken. Ditmaal kreeg ik het hele pakket, inclusief een infuus met contrastvloeistof (voor de beste foto’s).

Zenuwachtig

Aan het eind van het hele ritueel was er, zoals altijd, het afsluitende gesprek met de oogarts. Toen ik zijn kamer binnenkwam, wees hij me een stoel. Hijzelf zette een leesbril op het puntje van zijn neus en ging op z’n computer foto’s van mijn oog, van toen en nu, bestuderen. Hij nam daar alle tijd voor, heel punctueel, elke keer switchend tussen de foto’s van vorig jaar naar die van nu. En dat alles in doodse stilte.

Ik werd steeds zenuwachtiger.

Uiteindelijk zei hij, dat de situatie onveranderd leek. Dus nog steeds een moedervlek, die geen zorgen baarde.

Dat moet anders, dacht ik.

Laat mij liever langer in de wachtkamer zitten en bekijk de foto’s vóórdat ik binnenkom. Op die manier kan ik direct de uitslag horen en hoef ik niet zo in spanning te zitten.

Zoiets eenvoudigs was waarschijnlijk niet bij hem opgekomen.

Moet een arts zelf op ziektegebied iets hebben meegemaakt om op zo’n idee te komen? Je zou het bijna denken.

Ondraaglijk

Radioloog Warner Prevoo, jarenlang werkzaam in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam, kreeg op een gegeven moment longkanker. Hij werd door collega’s behandeld in z’n eigen ziekenhuis en maakte mee, wat zijn patiënten al die jaren al meemaakten. Hij schreef er het boek ‘Echte dokters huilen ook’ over. “Pas als je weet hoe zwaar wachten is en hoe ondraaglijk spanning, wil je er alles aan doen om de wachttijd zo kort mogelijk te houden”, aldus Prevoo.

Jaren geleden hield ik aan een beknelling van een zenuw in de rug, een ernstig verzwakt been over. Het zakte zomaar opeens onder me weg, waardoor ik languit op straat lag. Geen fijne ervaring. Dankzij injecties, oefeningen en chiropractie is dat weer aardig in orde gekomen.

Ik herinner me nog heel goed met hoeveel herkenning en plezier ik toen het boek ‘Een been om op te staan’ van de Engelse neuroloog Oliver Sacks las. Die had bij een wandeling in de Noorse bergen een lelijke val gemaakt, waardoor een been zwaar beschadigd was. Hij werd overgevlogen naar een ziekenhuis in Londen, waar hij geopereerd en verder behandeld werd. Hij schreef er een herkenbaar en heel geestig boek over. Heerlijk om te lezen als je zelf opkrabbelt van een rug- en beenbeschadiging.

Aannemelijk

Hetzelfde geldt vast en zeker voor mensen met een psychische aandoening. Psychiater (en collega-columnist van ‘Meer over Medisch’) Menno Oosterhoff schreef verschillende boeken over mentale aandoeningen, waaronder ‘Vals alarm’, dat gaat over dwangstoornissen. Een psychische aandoening, waaraan hij zelf al vijftig jaar lijdt.

Zou het zo zijn dat dokters betere behandelaars worden als ze zelf patiënt zijn of zijn geweest? Het lijkt me heel aannemelijk.

Wat mijn oogarts betreft : hij draagt al een bril, dus we zijn op de goede weg!

• Warner Prevoo en Karin Overmars: ‘Echte dokters huilen ook’, uitgeverij Ambo/Anthos, 15 euro;
  
• Oliver Sacks: ‘Een been om op te staan’, alleen tweedehands verkrijgbaar via www.bol.com;
  
• Menno Oosterhoff, ‘Vals alarm’, uitgeverij Lucht, 22,50 euro.

Zouden dokters betere behandelaars worden als ze zelf patiënt zijn of zijn geweest?

• Over de columnist: Cisca Dresselhuys (1943, Leeuwarden) behoeft nauwelijks introductie: hoewel haar journalistieke loopbaan bij het dagblad Trouw begon, verwierf zij landelijke bekendheid als hoofdredactrice van het feministisch maandblad Opzij (1981-2008). In haar eerste pensioenjaren schreef zij onder meer het boek ‘Drukker dan ooit’ (2011), en maakt nu columns en interviews voor verschillende tijdschriften