Geen tucht maar klucht

Al langer erger ik me aan het gebrek aan kwaliteit van de tuchtcolleges en de schade die ze de zorg doen.

Foto: Pixabay

Geen tucht maar klucht

Al langer erger ik me aan het gebrek aan kwaliteit van de tuchtcolleges en de schade die ze de zorg doen. Een enkele keer zet ik die ergernis om in een blog. U kunt er hier een aantal vinden.

Al eerder had ik de aanvechting in actie te komen, maar Dineke, mijn vrouw weerhoudt me daar dan van. “Je kunt je energie beter besteden aan kennis over de dwangstoornis te verbeteren. En aan het genereren van meer begrip voor psychische aandoeningen in het algemeen. Of aan bijdragen aan de mogelijkheid van euthanasie, als het echt uitzichtloos is” zegt ze dan en dan geef ik haar gelijk.

Uitspraak

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Medio dit jaar verscheen er een artikel in het artsentijdschrift Medisch Contact waarin stond, dat er van tuchtzaken veel te leren valt, maar niet op deze manier. Naar aanleiding daarvan kwam ik in contact met iemand, die veel weet van tuchtrecht en ook wel in actie wilde komen, maar om bepaalde reden nu nog even niet. Dat stookte het vuurtje bij mij op.

Recent was er een uitspraak, waarin een huisarts een waarschuwing kreeg omdat niet uit het dossier bleek dat zij negen jaar geleden had gezegd, dat de patiënt bij verergering van de klachten terug moest komen. Negen jaar geleden! En moet je dan alles noteren in het dossier?  Dat was de druppel, die de emmer deed overlopen.

Opstand

Ik vind dat we het aan onszelf, maar ook aan onze patiënten, verschuldigd zijn in opstand te komen tegen een tuchtrecht dat meer kwaad doet dan goed. Dat ik dat niet alleen vind blijkt wel uit diverse artikelen, die u hier kunt vinden. Intussen heeft zich een aantal mensen bij mij gemeld, die graag meewerken en zijn de de actie gestart ‘Meer recht dan tucht’. Uw steun hiervoor is welkom en noodzakelijk, want zo makkelijk zal het niet zijn het tuchtrecht te veranderen. Om u te stimuleren de petitie te tekenen (kan hier) nóg een voorbeeld.

Psychose

Een mevrouw heeft in de loop der tijd al 26 keer een klacht ingediend bij het tuchtcollege. Ze heeft een paranoïde psychose, maar zelf is ze het daarmee niet eens. Dat is typerend voor een waan. Ze staat onder curatele, omdat de rechter heeft beslist dat ze haar belangen niet goed kan behartigen. Heel naar allemaal voor deze vrouw, maar je helpt haar niet door haar valse hoop te geven. Het regionaal tuchtcollege deed dat dan ook niet en gaf aan, dat de klacht niet ontvankelijk was, omdat ze onder curatele staat. Patiënte was het daarmee natuurlijk niet eens en ging in hoger beroep. Het centraal medisch tuchtcollege kon ook niet anders dan oordelen dat de klacht niet ontvankelijk was, omdat ze niet wilsbekwaam was ten aanzien hiervan.

Hoop gedoe

Tot zover niks aan de hand, maar… Zo liep het niet. Het centraal medisch tuchtcollege nam de klacht wél in behandeling, want dat ze onder curatele stond maakte haar volgens hen niet wilsonbekwaam. Het gevolg was dat patiënte valse hoop kreeg, want uiteindelijk werd de klacht natuurlijk toch ongegrond verklaard. Hoewel je zelfs dat niet eens zeker kunt weten bij het tuchtrecht. Patiënte teleurgesteld, voor de aangeklaagde psychiater een hoop gedoe en waarschijnlijk ook stress. Weggegooide geld en weggegooide moeite. Dat je kennelijk in het tuchtrecht 26 keer over hetzelfde kunt klagen verbaast me niet eens.

Dit is geen tucht, dit is een klucht.

Overtuigd? Teken dan hier  

Ik vind dat we het aan onszelf, maar ook aan onze patiënten, verschuldigd zijn in opstand te komen tegen een tuchtrecht dat meer kwaad doet dan goed.

Lees ook van Menno Oosterhoff:

• https://www.meerovermedisch.nl/column/nat-water-en-psychisch-leed/
• https://www.meerovermedisch.nl/column/de-koningin-en-ik/

Psychiater Menno Oosterhoff met zijn nieuwste boek ‘Ik zie anders niks aan je’.                Foto: Lasse Oosterhoff