Veel Nederlanders wanen zich volstrekt virusveilig. Ze menen dat de coronacrisis er wel op zit, en ook dat deze epidemie schromelijk overdreven is door de overheid. Niets blijkt minder waar! Via de sociale media ontving ik een aan mij gericht bericht met een welhaast poëtische beschrijving van een niets ontziende virale crimineel. Bij hoge uitzondering druk ik deze goed geschreven hartenkreet af op de plek van mijn column. Omdat dit ook mij 'Uit 't hart gegrepen' is.

 

  • door Ellis Terband-Munne

Egoïsme past hier niet

Vandaag schijnt het zonnetje, je gaat je huis uit.
Je komt kennissen tegen. Ze hoesten niet, ze zijn in orde. Het kan geen kwaad om de afstand niet te bewaren en dichtbij te gaan voor een praatje. Je maakt een grapje en dan ga je naar huis.
Je ziet me niet, je voelt me niet, toch heb je me meegebracht. In het midden van jouw familie kies ik rustig mijn nest. Na een paar dagen val ik aan. Je vrouw/vriendin is uitgeput, haar lichaam voelt zwaar.
Niets alarmerends, denk je. Een gewone verkoudheid.
Ik heb koorts en hoest gegooid, maar jij … jij blijft blind en doof.
Vanbinnen controleer ik alles. Als een tovenaar maak ik een ritje met je.
Kijk … ze stikt, ze stikt, ze raakt in paniek, ze lijdt.
Je neemt contact op met de hulpdiensten.
In het ziekenhuis ben ik een koning. Hier praten ze alleen over mij. Ze vrezen me allemaal: verpleegkundigen, dokters, ambulanciers … ik weet het. Ik maak ze allemaal bang.
Je vrouw/vriendin wordt steeds zwakker, maar helaas… geen middelen, geen plaatsen, geen beademing, geen maskers.
Geen steun, geen familie … ze ligt alleen in haar bed.
Ik voel dat ze bang is. Ze huilt, ze heeft het koud, ze voelt zich eenzaam, het is donker, ze zegt dat ze van je houdt.
Zij valt in slaap en ik … ik val harder aan.
Alles gaat in versnelling: honderdtachtig hartslag, vijfentwintig bloeddruk, geen lucht, en dan niets meer …. Ik heb besloten dat ook voor haar de slaap eeuwig zal zijn.
Je kon geen afscheid nemen. Net als alle anderen, nam ik haar mee in het donker. Er zal nooit meer een volgende keer zijn.
Je was toch gewaarschuwd, hè?
Mijn naam is Covid-19, en vanavond met jouw hulp kan ik iemand vermoorden van wie jij houdt.
En jij … jij kunt alleen nog huilen en spijt hebben …

Respecteer de regels in je eigen belang of in het belang van iemand die je graag ziet.
Egoïsme… het past hier niet!

  • Dit is a wake-up call voor het kleine groepje dat het nog steeds niet wil begrijpen. Misschien op deze manier wel.

In het ziekenhuis ben ik een koning. Hier praten ze alleen over mij. Ze vrezen me allemaal…

Illustratie: Gerd Altmann/Pixabay

Tags:
CoronavirusCovid-19

Meer Uit 't hart gegrepen