Een infuus met een luchtbel

Verpleegkundigen en verzorgenden uit Nieuwegein – middenin de eerste coronagolf, hopend op het voorkomen van de tweede. Instagram: @breathtakingnurses/St. Antonius Ziekenhuis Nieuwegein

COMMENTAAR

De nieuwe minister van Medische Zorg, Tamara van Ark (VVD), heeft de slechtst denkbare start gemaakt die een nieuwe bewindspersoon maar kan treffen. Ze zal er nog regelmatig aan herinnerd worden en het zal, tot aan de verkiezingen in maart 2021, als een pijnlijke rode draad door haar nog maar weinige ministeriële maanden snijden.

Minister Tamara kreeg immers de ondankbare taak om boodschapper te zijn van het ‘nee’ tegen de structurele loonsverhoging voor verpleegkundigen en verzorgenden. Een gebaar dat aanvankelijk alom in het parlement was geprezen – totdat tientallen coalitie-Kamerleden onlangs vóór de stemming het pand uitvluchtten. En toen wist iedereen het eigenlijk al…!

Natte vaatdoek

In de voorbij week kregen de tienduizenden verpleegkundigen en verzorgenden dan ook nul op het rekest, een klap met een natte vaatdoek, bijna een infuus met een luchtbel. Botweg kregen ze van Van Ark te horen dat ‘het er niet inzat’, die loonstijging.

En waarom niet? Omdat het land er geen geld voor heeft. Omdat het coronavirus ook de inhoud van de schatkist heeft aangetast. Extra ministerieel argument ter onderbouwing: het Centraal Planbureau (CPB) verwacht dat de Nederlandse economie dit jaar met 5,1 procent gaat krimpen, waardoor ook de werkloosheid gaat pieken.

Daarom… krijgen onze toegewijde verpleegkundigen, die letterlijk onze Hoop in Bange Dagen waren en hopelijk nog zullen zijn, nul-noppes-nada!

Nu ja, laat ik niet overdrijven – ze hebben toch een paar flinke dingen in de wacht gesleept: een Landelijk Applaus van pakweg 20 minuten, de geuzennaam ‘Onze Helden’, en de toezegging van een eenmalig bedankje van 1.000 euro (dat er nog altijd niet is…).

Onmisbaar

Dit was hetgeen minister Van Ark schreef in een brief aan de Tweede Kamer, mede ondertekend door ‘corona-minister’ en CDA-lijsttrekker Hugo de Jonge en staatssecretaris Paul Blokhuis: ‘Er is grote waardering voor de enorme en onmisbare inspanning van zorgprofessionals in deze Coronaperiode. Deze periode is ook vaak psychisch belastend. Daarom bieden we mentale ondersteuning en is er de komende periode bij zowel het opstarten van de reguliere zorg als COVID-zorg extra aandacht voor draagkracht van medewerkers.’

Grote waardering…! Mentale ondersteuning. Het is werkelijk een gotspe. Hoe durf je het met droge ogen in juist zo’n brief te zetten.

Vleugellam

Nog geen twee maanden geleden kreeg Schiphol 3,4 miljard euro steun. Het was in minder dan geen tijd bekokstoofd. En ja, ik hoor alweer de opmerkingen nu ik onze vleuggellamme nationale start- en landingsbaan erbij haal: ‘Amice, dat zijn twee onvergelijkbare grootheden! Schiphol is één van de belangrijkste pijlers van de Nederlandse economie…!’

‘De zorg niet dan? Al die verpleegkundigen lopen met enorme toewijding hun benen uit hun naad om te zorgen dat duizenden mensen die ernstig ziek zijn, of zelfs met de dood bedreigd door onder meer dit verdraaide virus, in leven blijven en weer aan het werk kunnen. Dát is pas een economische impuls van belang.’

Antwoord: ‘Nee, de zorg is een onkostenpost…!’

Ah, zit dat zo…?!

Spanningsveld

De Rotterdamse intensivist Diederik Gommers, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care (NVIC), een man met het hart op de juiste plek, wordt inmiddels steeds bozer om de politieke spelletjes die worden gespeeld over de ruggen van de verpleegkundigen. ‘De mensen zijn moe, moreel belast, er hangt een spanningsveld. Ze hebben een extra zetje nodig om zich te motiveren’, zei professor Diederik voor Radio-1. ‘We kunnen niet op deze korte termijn verpleegkundigen opleiden. Die zijn er gewoon niet. Dus vragen we nu aan de verpleegkundigen of ze meer uren willen werken en of ze hun contracten willen opplussen. Maar waarom zouden ze ‘ja’ zeggen als ze zo worden behandeld?’

De verpleegkundigen zijn het goud van Nederland, gewoonlijk al, maar nu helemaal in deze grootste naoorlogse crisis. Dat edelmetaal moet je koesteren en oppoetsen. Als de zorg verstek laat gaan, storten alle pijlers in die Nederland nu nog overeind houden.

Die rode draad zal minister Tamara nog pijnlijk in de huid gaan snijden. Vooral als blijkt dat straks de coronaverpleegkundigen ‘op’ zijn. Omdat ze wegens gebrek aan tastbare waardering het ziekenhuis zijn uitgevlucht.

Verpleegkundigen van ziekenhuis Nij Smellinghe  in Drachten

De verpleegkundigen zijn het goud van Nederland, gewoonlijk al, maar nu helemaal in deze grootste naoorlogse crisis.