De schoondochter

Haar man vindt het afschuwelijk om zijn moeder zo te zien. Hij wordt er agressief van.

Foto: Sabine van Erp/PIXABAY

De schoondochter

Toen mijn schoonmoeder hier net woonde was het moeilijker, vertelt de vrouw aan de nieuwe specialist ouderen geneeskunde (SOG) van het verpleeghuis. Als we naar huis gingen wilde ze met ons mee. Het was vreselijk. Ze bonkte dan met haar vuisten op de deur. Ze gaf ons het gevoel dat we haar opsloten, en dat deden we misschien ook wel. Dat is nu gelukkig beter. Mijn schoonmoeder krijgt het allemaal niet meer zo goed mee, heb ik de indruk. Ik zie het als leed dat haar wordt bespaard.

Zij heeft er vrede mee dat haar schoonmoeder in het verpleeghuis woont. Maar haar man vindt het afschuwelijk om zijn moeder zo te zien. Hij wordt er agressief van.

Vlekken

Als hij het eindelijk kan opbrengen om te komen, wordt hij om het minste of geringste boos. Hij klaagt over de vlekken op haar blouse en dat haar haren niet zijn gekamd. Onlangs was het weer raak. Hij wilde zelfs een klacht tegen het verpleeghuis indienen. Het kostte haar een dag om dat uit zijn hoofd te praten. Zo kent ze hem niet. Zij hebben er altijd woorden over. Zij zegt: het is tóch je moeder. Maar het is zijn moeder niet meer, vindt hij.

“Het is allebei waar”, zegt de SOG. “Ze is de biologische moeder van uw man, maar niet meer de vrouw die ze vroeger was. De vrouw die uw mans moeder was. Dat is heel moeilijk.”

In de steek

Als haar man niet op bezoek gaat voelt ze zich schuldig. Hij laat haar gewoon in de steek, zo voelt ze dat. Maar dwingen kan ze hem niet.

Dat kan ik me voorstellen, zegt de verpleeghuisarts. Er zijn hier kinderen die iedere dag op bezoek komen. Maar er zijn ook kinderen die nooit komen. Zo is het gewoon. Wij proberen zo goed mogelijk voor iedereen te zorgen.

De vrouw haalt opgelucht adem: “Ik ben blij dat u het zo ziet, want ik zit er vreselijk mee. Ik vertel mijn man niet dat ik hier naartoe ga. Als hij dat weet is hij dagen van streek.”

Ik vertel mijn man niet dat ik hier naartoe ga. Als hij dat weet is hij dagen van streek

• Over de columnist: Anne-Mei The is cultureel antropoloog, jurist en promoveerde in de medische wetenschappen. Bekend door haar onderzoek en boeken waarin ze verborgen werelden blootlegt achter complexe en aangrijpende onderwerpen als euthanasie, het naderende levenseinde, palliatieve zorg en leven met dementie blootlegt en vervolgens de resultaten omzet in praktijkoplossingen. Landelijke bekendheid verwierf ze met de bestseller ‘In de wachtkamer van de dood’ over het dagelijks leven in het verpleeghuis (2005). Daarnaast schreef ze onder meer ‘Tussen hoop en vrees’ over de onterechte hoop van longkankerpatiënten op genezing, ‘Verlossers naast God’ over de geschiedenis van euthanasie in Nederland en ‘Dagelijks leven met dementie’ over het leven met dementie thuis.