De reddende SRV-man

Al zo lang wij in ons huis wonen, en dat is inmiddels 35 jaar, komt er twee keer per week een ouderwetse SRV-wagen in onze straat. Wij maken daar nooit gebruik van, ik vind het eigenlijk een verschijnsel uit de jaren van Ot en Sien. Zo te zien is de enige vaste klant, die hij tot nu heeft, onze manisch-depressieve overbuurvrouw. Die heeft geen aardigheid in gezellig winkelen bij Albert Heijn, de Lidl of Jumbo, die sjokt op maandag- en donderdagmiddag naar zijn rijdende winkel, waar ze leeftocht voor zichzelf en haar hond aanschaft.

Poezeneten

Nu het vanwege de coronacrisis toch behelpen wordt met de boodschappen en op de site van Albert Heijn staat, dat we daar pas op 6 april terecht kunnen met een bestelling voor aan-huis-bezorgen, veerde ik op, toen ik de toeterende auto onze straat hoorde inrijden. De melk was bijna op en ook het assortiment poezeneten was beangstigend klein. En poezen kun je niet uitleggen dat het even wat minder moet, omdat we in een crisis zitten, die eisen hun normale hoeveelheid brokjes. Dus ik duwde mijn man de deur uit, hup, naar de SRV-auto, waar alleen de depressieve buurvrouw aan het winkelen was. De voorgeschreven anderhalve meter afstand was er moeilijk te realiseren, maar met zo weinig klanten was het heel makkelijk om gewoon buiten op je beurt te wachten.

De SRV-baas, die volgens mij een zieltogend bestaan leidt, zat er, volgens mijn man, redelijk monter bij. Ja, hij had de laatste dagen inderdaad meer klandizie en hij verwachtte dat dat nog wel beter zou worden de komende tijd. Ik was opgetogen toen ik m’n man zag terug komen met een armvol poezeneten, twee pakken melk en twee blikken ragout. Niet bepaald de buit van een hamsteraar, maar hij is een beschaafd man en eigenlijk wil hij nog gewoon naar Albert Heijn, ondanks mijn bezwaren.

Ragout

Dat wordt straks, als de crisis achter de rug is, een probleem. Want hoe kun je iemand, die je door een moeilijke periode geloodst heeft, de rug toekeren, als het weer beter gaat? Ik weet nu al, dat ik dat niet kan. Dus zit ik de komende jaren vast aan deze SRV-man .

Hopelijk lusten de poezen zijn assortiment. Zo niet, dan moet ik zelf tot in lengte van dagen ragout eten.