De coronaregels hadden nog wel jaar mogen blijven

Voor de talloze kwetsbaren blíjven de restricties. Zij zullen op hun tellen moeten blíjven passen, mondkapjes blijven dragen, en nog altijd grote groepen mijden.

De coronaregels hadden nog wel jaar mogen blijven

Nee. Ik ben absoluut niet blij dat het kabinet Rutte IV de coronamaatregelen nu in grote stappen afbouwt. Wat mij betreft hadden die gedragscodes nog wel een jaartje langer van kracht mogen blijven, want dat vermaledijde virus en zijn gemuteerde trawanten is voorlopig echt nog wel onder ons.

Geloof me. Luister ook naar virologen, zij zullen het beamen. Ook zij vinden dat het land te snel weer wordt open gegooid. Het gebeurt tegen hun nadrukkelijke advies in. Overwegend om politieke redenen. Het virus zal dus beslist weer oplaaien als we hardnekkig denken dat de pandemie voorbij is, in grote groepen samenkomen en ons nergens meer iets van aantrekken. Want dát gaat gebeuren…

Bedreigend nieuws

Voor mensen met een kwetsbare gezondheid is het laten vallen van nagenoeg alle beschermingsregels dan ook een buitengewoon bedreigend bericht. Hoezo de samenleving weer open? Hoezo elkaar weer voluit ontmoeten? Voor de talloze kwetsbaren blíjven de restricties. Zij zullen op hun tellen moeten blíjven passen, mondkapjes blijven dragen, afstand tot anderen in acht nemen en nog altijd grote groepen mijden. En, als het even lukt: niet naar de bioscoop, niet naar het theater, zo min mogelijk volle restaurants binnenstappen voor een gezellig etentje… want dáár gaat het virus rond. En vakanties? Vergeet het maar.

Ik heb diabetes type 2 en behoor daarmee tot een continu groeiende groep mensen in Nederland met een aanzienlijk gezondheidsrisico. Het zijn er nu al ruim 1,1 miljoen, en de voorspelling luidt dat er in de komende jaren nog zo’n 200.000-300.000 bijkomen.

Graag had ook ik alle remmen losgegooid, maar het zit er gewoon niet in. Mijn chronische aandoening weerhoudt me ervan. Maar vooral de omgeving, die zal bedreigend blijven. Eén besmette persoon en je toekomst kan er anders uitzien. In de afgelopen twee jaar hebben tienduizenden dat meegemaakt, of zijn overleden.

Virus-vrijheid

Het lijkt zo prettig, natuurlijk. Wie snakt er na twee zware pandemische jaren nu niet naar ‘de virus-vrijheid’ (waarbij het woord vrijheid allerwegen is misbruikt alsof we hier in Nederland in een dictatuur leven – dergelijke uitingen klinken uit de mond van mensen die werkelijk geen idee hebben van wat dagelijkse onderdrukking écht inhoudt).

De versoepelingen – ik zag ze al aankomen, en hoopte dat ze nog een tijdje weg zouden blijven. Niet alleen voor mezelf, maar voor zeer velen. Voor enkele miljoenen Nederlanders. Maar nee, ze konden niet uitblijven en werden gepresenteerd alsof ze een groot cadeau zijn…

Maar dat is het allerminst voor mensen met een kwetsbare gezondheid, door een chronische ziekte of aandoening. Ernst Kuipers, minister van Volksgezondheid, zei het tijdens zijn eerste solo-coronapersconferentie zó: “Vooral voor mensen in de risicogroepen is dit een spannende tijd. Zij moeten extra voorzichtig blijven.”

Dovemansoren

En toen ik Kuipers dát hoorde zeggen, wist ik hoe laat het was. Ook, dat zijn toevoeging “Anderen moeten rekening met hen houden…” overwegend aan dovemansoren is gericht. Dat gaat dus niet, of althans nauwelijks, lukken. Hij zei ook nog dit: “De kans dat je besmet raakt is groot… en dus ook dat je het virus overdraagt op iemand met een kwetsbare gezondheid.”

Medische risicogroepen, wie behoren daartoe? Ik noem er een aantal, en baseer me onder meer op het RIVM: mensen met chronische luchtweg- of longproblemen, mensen met een chronisch hartprobleem, mensen met diabetes (type 1 of 2) die slecht ingesteld zijn en-of met complicaties kampen. Maar ook mensen met een nierziekte die moeten dialyseren of wachten op een niertransplantatie. Mensen met een verminderde weerstand tegen infecties doordat zij medicijnen gebruiken voor een auto-immuunziekte en mensen die een orgaan of stamceltransplantatie hebben ondergaan. Mensen die een bloedziekte hebben. Mensen met een verminderde weerstand doordat ze weerstand verlagende medicijnen nemen. Kankerpatiënten tijdens of binnen drie maanden na chemotherapie en/of bestraling. Mensen met ernstige afweerstoornissen waarvoor zij behandeling nodig hebben van een arts.

Kortom, het zijn er nogal wat en de lijst is nog veel langer. Allemaal Nederlanders voor wie de pandemie nog lang niet voorbij is. Het zijn er vele, vele honderdduizenden, zeg maar enkele miljoenen. In de afgelopen twee jaar was het uitkijken geblazen voor ons allemaal, maar zeker voor hen… en voor mij. En dat zal zo blijven. Helaas.

De versoepelingen – ik zag ze al aankomen, en hoopte dat ze nog een tijdje weg zouden blijven. Niet alleen voor mezelf, maar voor zeer velen. Voor enkele miljoenen Nederlanders.

Over de columnist: René Steenhorst (1953) is medisch journalist. Vijfenveertig jaar (sinds 1974) schreef hij voor dagblad De Telegraaf, waarvan ruim 32 jaar als redacteur gezondheidszorg. Ook publiceerde hij verschillende boeken op zijn vakgebied, zoals ‘In de Greep van de Griep’ over influenza, ‘Medisch (Mis)handelen’ over medische fouten, ‘Rebel tegen Wil en Dank’ (de biografie over prof. dr. Bob Smalhout), ‘Het Haperend Hart’ (voor de Hartstichting), en de Ontdekkingsreis van Bob Pinedo (2017) over 50 jaar kankeronderzoek. Van het Pinedo-boek is nu een Engelse vertaling verschenen: ‘Each Cancer Patient is A Pearl” (november 2021, Uitgeverij Prometheus).