Corona, het gesprek van de dag

Even voorstellen: Barbara van Ede (48) is sinds 1998 medium-careverpleegkundige op de afdeling neurologie/neurochirurgie in het Universitair Medisch Centrum Utrecht. In 2018 won zij de Outreachprijs van het UMCU Hersencentrum, voor haar natuurlijk leiderschap in de verpleging. Barbara houdt van schrijven, zowel in veelzeggende sfeertekenende Tweets op Twitter (@gewoonBar ) en schrijft daarnaast ook voor het tijdschrift Nursing.

Afgelopen donderdag stond ik voor een collegezaal op de Hogeschool in Utrecht, terwijl onze minister-president juist op dat moment een persconferentie in Den Haag gaf. Over het coronavirus in Nederland. Daar veranderde wat voor mij.

Tot dan toe kon ik nog niet zoveel met alle berichtgeving. Ik merkte om mij heen vooral angst. Maar nu bleek het toch echt menens. Bijeenkomsten met meer dan 100 personen worden afgelast. Daar stond ik dan voor een zaal vol studenten. Ik had ze niet geteld maar het konden er zomaar meer dan honderd zijn.

Voor het eerst voelde ik dat het gevaar op besmetting dichterbij kwam.

In het ziekenhuis waar ik werk kun je ook niet meer om ‘corona’ heen. Alhoewel er naar mijn weten nog geen patiënten met het coronavirus zijn opgenomen, is het virus het gesprek van de dag.

Italiaanse taferelen

Er is een hele afdeling ingericht om coronapatiënten op te vangen als dat nodig mocht zijn. Die afdeling staat nu nog leeg maar ademt één en al verwachting uit. Niemand weet óf en wanneer we de eerste patiënten kunnen verwachten. Het gonst door de gangen dat het echt niet lang meer zal duren voordat we net zulke taferelen als in Italië krijgen. Anderen geloven niet dat het zo’n vaart zal lopen.

Wat we wel weten is dat er verpleegkundigen van elke afdeling in het ziekenhuis ingezet gaan worden op de speciale Corona-afdeling. Dat zal gevolgen gaan hebben voor de andere afdelingen. Opnamestops zullen afgekondigd worden. De doorstroom van de Intensive Care naar verpleegafdelingen blokkeert. En die IC-bedden hebben we juist zo hard nodig in deze onzekere tijd.

Verpleegkundigen zullen extra diensten gaan draaien. En in tegenstelling tot het advies dat voor iedereen geldt, dat je thuis moet blijven bij verkoudheid en ‘niet lekker voelen’, wordt er van zorgverleners juist gevraagd om vooral te komen werken. En dat is precies wat zorgverleners graag doen. Zorgen voor zieke en kwetsbare mensen. Dat kan alleen als we zelf gezond zijn, en blijven. Helder blijven nadenken en je niet laten leiden door emotie. De adviezen opvolgen van RIVM en je werkgever. Er is geen reden tot paniek.

Maar paniek is er. Mensen doen rare dingen in paniek.

Zo hoorde ik vandaag dat er zelfs mensen zijn die hun lege flessen handalcohol meenemen naar een ziekenhuis en ‘m daar bijvullen. Je vraagt je af of het nóg gekker kan? Jawel hoor! Wat dacht je van mensen die massaal medische mondkapjes en/of handschoenen inkopen en ze voor woekerprijzen op marktplaats proberen te verkopen. Dan ben je wat mij betreft niet helemaal goed bij je hoofd. Beseffen deze mensen wel wat een ramp het voor zorgverleners is als deze middelen straks niet meer te krijgen zijn? Hoe moeten wij, verpleegkundigen, de patiënten met corona dan verzorgen zonder zelf ziek te worden?

Lege schappen

Na mijn werk rijd ik nog snel even langs de supermarkt om avondeten te kopen. Daar tref ik overwegend lege schappen. Het is druk. Mensen lopen kris-kras en mopperend door de winkel. Het is chaos. Niemand lijkt te kunnen vinden wat ze nodig hebben. Even slaat de schrik mij om het hart.

‘Tampons! Er zullen toch wel gewoon tampons zijn?!’ Gelukkig vind ik achterin het schap nog twee doosjes. Ik ben voor nu gered maar heb medelijden met de vrouw na mij.

De rijen bij de kassa zijn lang. En het meisje achter de kassa verzucht: ‘Het is nog erger dan vlak voor de kerst!’

Beseffen deze mensen wel wat een ramp het voor zorgverleners is als deze middelen straks niet meer te krijgen zijn? Hoe moeten wij, verpleegkundigen, de patiënten met corona dan verzorgen zonder zelf ziek te worden?