Corona-Bevrijdingsdag

Corona-Bevrijdingsdag

Hoe zal ’t zijn op Corona Bevrijdingsdag?

Over twee maanden, komend najaar, toch nog wel dit jaar hoop ik? Of ergens in 2021, 2022, 2023… hoezo 2026?!

Als we onze huizen weer uit mogen, waar we lang, oneindig lang, in quarantaine zaten. Onze kinderen en vrienden kunnen bezoeken en slechts in gebaar mógen omhelzen. De kleinkinderen op de arm tillen om ze even tegen ons aan te drukken (toegestaan met een velletje plastic ertussen) – ‘Wat zijn jullie groot geworden…!’

‘Wie ik ben? Wie wij zijn?’ Ai… ja, natuurlijk, jullie zijn ons vergeten, het is ook zo lang geleden: Wij zijn jullie oma en opa. Vroeger speelden jullie nog weleens bij ons. Keken jullie nog naar ‘Peppa Pig’ op de iPad. Ah, jullie kunnen je dat niet meer herinneren. Oh, ook een iPad is ‘zó niet meer van nu?’

Zes jaar

Een hoogleraar interne geneeskunde van een groot Amsterdams academisch ziekenhuis vertelde mij nog niet zo lang geleden, in alle ernst, dat zijn IC-afdeling bezig is met planontwikkeling voor de komende ZES jaar. Verbouwingsplannen? ‘Nee, corona-plannen!’ Meende deze intensivist dat nu? ‘Jazeker. Want zó lang duurt het mogelijk voordat dit virus weg is, althans dat we het enigszins onder controle hebben. Je moet overal op voorbereid zijn, wij houden ook rekening met alles: dit virus zal nog jarenlang de werkelijkheid bepalen op de IC-afdelingen.’

Zes jaar… hm, 2026 dus! Maar eens… ééns komt die dag. De Dag.

Steken we dan allemaal de Driekleur in zijn houder? Staan we dan met onze gezichtbenemende mondneusmaskers massaal op de eenrichtingstrottoirs van onze hoofdstraten – vanwege de veelheid van mensen daar dicht op elkaar gepakt, onwennig omdat we inmiddels zijn vergroeid met de anderhalve meter-regel? Vormen onze vingers een V, als protest tégen het virus. En houden onze in latex gestoken handen feestvlaggetjes vast, waarmee we dankbaar zwaaien naar onze virologen, infectieziektedeskundigen, politici en lokale bestuurders die ons hebben meegevoerd in hun intelligente lockdown en die nu in tientallen open cabrioletten aan ons voorbij trekken in hun zegetocht?

…Terwijl in de stoet meerijdende voorlichtingscaravans van het ministerie van Volksgezondheid gratis mondkapjes uitdelen, zoals vroeger condooms werden uitgereikt in het inmiddels vervlogen aidstijdperk, midden jaren tachtig vorige eeuw.

Hoezee!

‘We zijn vrij, hoezeeee! We hebben het Virus verslagen!’, klinkt het nu uit luidsprekers langs de promenade waaruit eerst hersenspoelende adviezen opstegen, zoals het in onze geheugens verankerde ‘Werk zoveel mogelijk thuis. Houd 1,5 meter afstand. Was je handen zeker 20 seconden. Nies en hoest in je elleboog. Gebruik papieren zakdoekjes…!’

Ofwel, hoe zal de wereld eruit zien na deze virale wereldoorlog?

Als Mark Rutte, die ook dan nog ongetwijfeld dit land leidt, het sein Veilig heeft gegeven en we onze knusse schuilkelders mogen verlaten om weer onbekommerd (op virusvrije afstand) boodschappen te mogen doen. Om als vrije mensen (binnen de trottoirlijnen, eenrichtingspijlen en afzettingslinten) te kunnen shoppen, dat wil zeggen: áls er nog ‘fysieke’ winkels bestaan. Om weer een kopje koffie met een taartje te mogen wegsmullen in de warmte van het enige restaurant in de stad dat de golf van faillissementen heeft overleefd en waar wordt aangeraden om drie weken vooraf te reserveren.

Ooit

Ik probeer me een voorstelling te maken van hoe ons leven er uitziet zónder musea, zonder concertzalen en bioscopen, zonder voetbalstadions, die alleen nog maar toegankelijk zijn op het internet. Zonder kleine cafés aan de haven, zonder rokerige jazzclubs. Waar tien mensen op een openluchtterras een digitaal bord zullen doen oplichten met de tekst: VOL. Zal het een samenleving zijn zonder spontaniteit? Zonder vrijheid van bewegen? Waarin alles gepland en nog meer gereguleerd is. Waar mondkapjes, desinfecterende gels, gummi-schorten en operatiehandschoenen wettelijke voorwaarden zijn voor intermenselijk contact. Ik vrees ’t een beetje.

De dag waarop we dát zullen weten komt… Eens. Ooit.

Maar zeker is: niets zal meer zijn zoals het vóór de Crisis was.

We zijn vrij, Hoezee! We hebben het Virus verslagen!’ klinkt het nu uit luidsprekers langs de promenade waaruit eerst hersenspoelende adviezen opstegen.