Concurrentie van een transgender

Cisca Dresselhuys (1943, Leeuwarden) behoeft nauwelijks introductie: hoewel haar journalistieke loopbaan bij het dagblad Trouw begon, verwierf zij landelijke bekendheid als hoofdredactrice van het feministisch maandblad Opzij (1981-2008). In haar eerste pensioenjaren schreef zij onder meer het boek ‘Drukker dan ooit’ (2011), en maakt nu columns en interviews voor verschillende tijdschriften…

Ik had Laurel Hubbard graag een Olympische medaille gegund na zoveel jaren strijd.

Sport interesseert mij niet. Dat komt ervan als je een houten klaas bent en vroeger op school zuchtend als laatste werd gekozen bij handballen of volley. Een van de fijnste dingen van mijn vertrek van de middelbare school was dat ik daarna nooit meer gymnastiekles zou hebben. Ook balsporten als volleybal en kastie zouden voorgoed tot het verleden behoren.

Des te vreemder dat ik dezer dagen regelmatig op m’n telefoon keek of het onderdeel gewichtheffen voor vrouwen al aan de beurt was op de Olympische Spelen in Tokio en zo ja, wie daar gewonnen had. Dat was te danken aan één bepaalde deelneemster, Laurel Hubbard uit Nieuw-Zeeland. Een omstreden deelneemster, want Laurel was tot 2012 een mannelijke gewichtheffer, die op hoog niveau presteerde. Sindsdien had hij een transformatie tot vrouw ondergaan, o.a. door hormoontherapie en wilde daarna graag verder in haar favoriete sport.

Kritiek, boosheid

Maar dat ging zomaar niet. Dat leidde tot kritiek, boosheid en opwinding, want hoe eerlijk is het als een ex-man, bovendien een top-gewichtheffer, later als vrouw doorgaat in dezelfde sport? Heeft die geen voordelen boven deelneemsters, die van baby af aan meisje, later vrouw, zijn geweest?

Iedereen bemoeide zich ermee: van wetenschappers, sportbonden, feministische actiegroepen en vrouwelijke sporters tot – ja, daar is hij weer – ex-president Trump.

In de tussentijd had Laurel vanaf 2017 al meegedaan aan allerlei wedstrijden, waar ze als vrouw uitstekend presteerde. Ze won gouden medailles in de Australische competitie, in de Pacific Games en in Rome. Eerst in de gewichtsklasse vrouwen zwaarder dan 90 kilo, de laatste jaren in de 87+ klasse. Maar de kritische geluiden, als ’ze speelt vals’ en ‘ze is een oneerlijke concurrente voor échte vrouwen ’ bleven.

Nooit voorloper

Het Internationaal Olympisch Comité (IOC), dat echt niet over één nacht ijs gaat en dat we nooit hebben leren kennen als een voorloper op gender-gebied, besliste dat de 43-jarige Hubbard, als eerste transgender – en oudste gewichtshefster – mee mocht doen aan de vrouwencompetitie van de spelen in Tokio van dit jaar. Dat ging niet zomaar, daarvoor werd haar testosteron-gehalte streng in de gaten gehouden. Dat moet een jaar lang onder de 10 nanomol per liter bloed zijn. Aan die voorwaarde voldeed zij. Maar toch sprak een van haar concurrenten in Tokio, de Belgische Anna Vanbellinghen (27), openlijk haar ongenoegen uit over de deelname van Hubbard. Veel sportiever was haar Engelse concurrente Emily Campbell (27) , die zei met plezier uit te zien naar haar treffen met Hubbard.

Hoe oordeelt de wetenschap over het meedoen van een transgender aan een vrouwencompetitie?

Innerlijke noodzaak

Neurobiolooog en arts prof. dr. Dick Swaab: ‘Bij een man, die jarenlang vrouwelijke hormonen krijgt toegediend, kun je spreken van chemische castratie, die een enorme impact heeft op de spieren. Voeg daarbij alle andere inspanningen, die het kost om van man naar vrouw te veranderen. Dat doet een mens niet voor z’n lol, maar uit grote innerlijke noodzaak. De angst dat deze vrouwen het, bijvoorbeeld in de sport, zullen overnemen van de cis-vrouwen, is volstrekt misplaatst. Het komt maar bij 1 op 10.000 mensen voor, dat men van geslacht wil veranderen en hoeveel gewichtheffers zouden daar bij zijn? Vrijwel nul procent. Schandelijk dus dat Trump het doet voorkomen alsof transgenders het in de sport zullen overnemen. Pure, nergens op gebaseerde bangmakerij’.

Eindpunt

Maandagavond zag ik dat Laurel Hubbard het niet heeft gered in Tokio. Drie pogingen om een gewicht van 125 kilo op te tillen, mislukten, waarmee zij uitgeschakeld was van verdere deelneming. Tegelijkertijd kwam daarmee een einde aan haar bestaan als gewichtheffer, want tevoren had ze aangekondigd dat deze Olympische Spelen voor haar het eindpunt zouden vormen van haar sportcarrière.

Heel jammer…

Daar denkt Dick Swaab, gelouterd door jarenlange ervaring, anders over. ‘Dit maakt duidelijk, dat het niet zo simpel is en dat Trump onzin praat als hij zegt dat transseksuelen het sportpodium zullen overnemen. Deze nederlaag van Hubbard neemt de angst voor het toelaten van transseksuelen weg’.

Maar ik vind het sneu voor Laurel Hubbard. Ik had haar graag een Olympische medaille gegund na zoveel jaren strijd.

Beeld: PIXABAY