Ambulance…?! Ineens was ik een spoedgeval

In no time was de zithoek in mijn woonkamer een eerste hulppost, en zat ik op de bank met een ontbloot bovenlichaam vol zuignappen en plakkers.

Foto: Peter Schoonen

Ambulance…?! Ineens was ik een spoedgeval

Ineens werd mijn overhemd losgeknoopt, in aanwezigheid van drie mij totaal onbekende mensen. Alsof ik van het ene op het andere moment zelf tot niets meer in staat was. Beduusd was ik, bijna overrompeld, en liet het maar gebeuren.

Twee mannen in fluorescerende gele pakken en een dito-geklede jonge vrouw, de arts-in-opleiding. Met tassen vol levensreddende apparatuur waren ze met hun stevige werkschoenen uit een levensgrote ambulance voor m’n huis gestapt en mijn woonkamer binnen gestormd.

ECG

In no time was de zithoek een eerste hulppost, zat ik op de bank met een ontbloot bovenlichaam vol zuignappen en plakkers, werd er een elektrocardiogram, een ecg, gemaakt en kreeg ik op vitale organen een stethoscoop gedrukt. Werd ik beklopt en bevoeld, mijn glucose geprikt. Werden er allerlei vragen op me afgevuurd door de stagiaire: of ik pijn op m’n borst had, benauwd was, of er sprake was van een doorstralende pijn naar m’n linker- of rechterarm? Of m’n hart bonkte, óversloeg…

“Nee-nee, allemaal niet. Nou ja, mijn hart ging wel tekeer, logisch dunkt me. Dus had ik het ook wel een beetje benauwd van dat plotselinge voorval.”

Wat was er gebeurd?

Welnu, tijdens werken in de tuin, de dag ervoor, kalm in het begin-juni-zonnetje, was ik onwel geworden. Duizelig, zwart voor m’n ogen, de wereld tolde als ik bukte om pas gekochte planten in de grond te zetten. Het scheelde weinig of ik was tussen de nieuwe aanplant neergestort. En, een uur voordat de drie ambulance-medewerkers binnen kwamen lopen was het wéér gebeurd. Nu bij het opstaan. Nu draaide de slaapkamer als een dolle om me heen. En transpireerde ik alsof ik net gedoucht had.

Rustig beeld

Even voelde ik me met al die plakkers en sensoren op m’n borst kandidaat-hartpatiënt. “Ademt u diep in, ja… en nu uitademen. En nóg een keer in- en uitademen.” Het ecg liet onmiddellijk zien dat er niets met mijn hart aan de hand was. “Rustig beeld…”

Na dik een half uur vertrokken ze weer, gelukkig zonder mij. Even abrupt als ze waren binnen gestormd. Ik had mezelf in gedachten al in het ziekenhuis zien liggen. Níet dus. Bijna voelde ik me schuldig, een ander had de hulp van het ambulanceteam wellicht harder nodig gehad dan ik.

Wél kreeg ik het verzoek of ik ’s middags naar de huisarts wilde gaan met mijn ecg-uitdraaistrookje.

Hulptroepen

Zó was ik ook de dag begonnen: met het benaderen van de huisarts. Die was op dat moment druk met haar spreekuur. De baliemedewerkster van het gezondheidscentrum vroeg wát er aan de hand was – “Was u benauwd? Hartkloppingen? Zweten?” – en nam geen enkel risico. “Ik stuur nú een ambulance naar u toe.” Toen ik wilde protesteren, omdat me dat ietwat overdreven leek, ik was ineens tot spoedgeval verklaard, was de verbinding al verbroken en was zij bezig medische hulptroepen te mobiliseren. Binnen een kwartier stonden ze voor m’n neus.

Toch prijs ik de ’telefoniste’ achter de balie. Haar optreden, ze kende haar medische protocollen, zal met zekerheid levens redden.

PS: mijn duizelingen werden later verklaard door een extreem lage bloeddruk, veroorzaakt door te lang te hoog gedoseerde bloeddrukverlagers. Dit medische probleem was een van de oorzaken waarom deze website Meer Over Medisch even een tijdje stil lag.

Duizelig, zwart voor m’n ogen, de wereld tolde als ik bukte om pas gekochte planten in de grond te zetten. Het scheelde weinig of ik was tussen de nieuwe aanplant in m’n neergestort.

Over de columnist: René Steenhorst (1953) is medisch journalist. Hij publiceert wekelijks medisch nieuws, columns en reportages in MAXMagazine, het veel gelezen tijdschrift van Omroep MAX. Vijfenveertig jaar (sinds 1974) schreef hij voor dagblad De Telegraaf, waarvan ruim 32 jaar als redacteur gezondheidszorg. Ook publiceerde hij verschillende boeken op zijn vakgebied, zoals ‘In de Greep van de Griep’ over influenza, ‘Medisch (Mis)handelen’ over medische fouten, ‘Rebel tegen Wil en Dank’ (de biografie over anesthesioloog prof. dr. Bob Smalhout), ‘Het Haperend Hart’ (voor de Hartstichting), en de Ontdekkingsreis van Bob Pinedo (2017) over 50 jaar kankeronderzoek. Van het Pinedo-boek is inmiddels een Engelse vertaling verschenen: ‘Each Cancer Patient is A Pearl” (november 2021, Uitgeverij Prometheus).