Als lemmingen…

We waren op de goede weg, we hadden het virus in de tang, maar we zijn ongeduldig.

Dus als ik het goed begrijp lopen we als lemmingen een tweede coronagolf in. Die de eerste uitbraak in ernst mogelijk gaat overtreffen. Met méér geïnfecteerden, méér Covid-zieken, méér sterfgevallen.

Ook met een nieuwe lockdown, want die lijkt onafwendbaar. Met nog meer bedrijven die dichtgaan, met nog meer werkeloosheid. Is dat de prijs die we als samenleving bereid zijn te betalen voor een dagje strand, een avond uit met vrienden, ons heimelijke studentenfeest? Kennelijk.

Terwijl we al die ellende en nieuwe beperkingen van straks hadden kunnen voorkomen. Met iets meer inspanning en een beetje meer oog voor elkaar. Met ons verstand erbij en afstand tot de ander. ‘Maar het heeft nu allemaal lang genoeg geduurd’, vinden we.

Zuivel

Van de week werd ik in de supermarkt ondersteboven gelopen door een heerschap dat precies dáár moest zijn waar ik stond. Kennelijk had hij die grond gepacht. Hij moest en zou bij de zuivel zijn, duwde me opzij… En keek me woest aan toen ik hem een blik toewierp waarin ‘Hé, graag afstand houden!’ te lezen viel. Vernietigende blik terug, middelvinger zelfs – ‘Hadjewat?’

Afstand houden doen we allang niet meer. We waren op de goede weg, we hadden het virus in de tang, maar we zijn ongeduldig. Althans velen, die vooral met zichzelf en niet met ‘anderen’ bezig zijn. Want die kennen ze niet.

Verkeersinfarct

Dus gáán we naar het strand, naar Zandvoort, naar Egmond, de Zeeuwse stranden, de veerboten naar de Waddeneilanden. ‘Daar hebben we recht op, want de zon schijnt, het was vrijdag boven de 30 graden en het is immers 2020. En Rutte en die zogenaamde deskundigen van het RIVM met hun maatregelen kunnen wel zoveel beweren.’

Dus storten we ons in een tomeloos verkeersinfarct naar de kustgebieden. In kilometerslange files, in overvolle treinen. Als wíj ons dagje-uitje maar in de pocket hebben. Om ons eindelijk neer te vlijen op het strand tussen duizenden. ‘Ja, dat al die anderen er óók zijn, dát ligt niet aan ons…’

’t Zal wel los lopen met die besmettingen, schatten we zo in. ‘Op de Dam ging het immers laatst ook goed met die tienduizend demonstranten, openluchtbijeenkomst, snap je wel.’

Onze Helden

Dus boeken we maar een last minute-tripje naar de zon. Lekker goedkoop. En komen we straks mét corona terug, wie betaalt dan de zorgkosten? Ja hoor es hier, dáár gaan we ons nu niet druk over maken. We zitten hier in onze strandstoelen en klappen nog maar eens voor ‘Onze Helden’, de verpleegkundigen in de ziekenhuizen. Die ons straks weer mogen opvangen als we in een ziekenhuisbed – op zaal of de IC – terecht komen. Een applausje, zoals we dat al eerder deden, je weet immers nooit waar het nog goed voor is. Maar daar trappen de verpleegkundigen niet meer in, als je ’t mij vraagt.

Weet u, ik snap er niks meer. Is dit wat we willen?! Al die aanstormende ellende? Nieuwe gitzwarte maanden voor de boeg?

Verklaring

Ik probeer een verklaring te vinden voor dit lemmingen-gedrag. Is het omdat álles wat de overheid en de gezondheidsautoriteiten zeggen moet worden gewantrouwd? Is dat de basis voor het complotdenken? Scharen we ons daarom ook achter een ‘actiegroep met een twijfelachtige agenda’ als Viruswaanzin die vanmiddag op het Malieveld in Den Haag met 1500 volgelingen zich opnieuw tegen de coronamaatregelen uitsprak? Omarmen we daarom iedereen die een ‘tegengeluid’ geeft? En roepen we ‘Zie je wel!’ als een Amerikaanse microbioloog, die we niet eens kennen, roept dat het desinfecteren van winkelwagentjes onzin is. We lezen wat we willen lezen, als het ons maar goed uitkomt. 

Vandaag werden 437 nieuwe corona-infecties gemeld, het hoogste aantal sinds 7 mei. Het virus lacht ons uit.

Ik probeer een verklaring te vinden voor dit lemmingen-gedrag. Is het omdat álles wat de overheid en de gezondheidsautoriteiten zeggen moet worden gewantrouwd? Is dat de basis voor het complotdenken?

Foto: Alexandra Koch/Pixabay