‘Nu minder verpleegkundigen dan tijdens eerste golf’

Voorzitter Rowan Marijnissen: Verpleegkundigen vinden het moeilijk vinden om het werk los te laten. Ze benoemen het als ‘ik sta continu aan’.

UTRECHT – De toevloed van coronazieken in de Nederlandse ziekenhuizen is op dit moment zó omvangrijk en onstuitbaar dat het ,,oproeien is tegen een vloedgolf die zo krachtig is dat hij over ons heen slaat. Eigenlijk is het onbegonnen werk”.

Dat schrijft Rowan Marijnissen, voorzitter van V&VN Intensive Care, in haar blog op de website venvn.nl van de beroepsvereniging voor Verpleegkundigen en Verzorgenden in Nederland. De 30-jarige Marijnissen is zelf IC-verpleegkundige in het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg.

Donderdag stuurde de beroepsvereniging een brandbrief aan het kabinet om nu harde maatregelen te nemen teneinde de druk op de ziekenhuizen en het zorgpersoneel te verminderen. ,,We stevenen af op een zorginfarct: een situatie waarin zorg op grote schaal niet meer, of met onvoldoende kwaliteit kan worden geleverd”, luidt de boodschap. Die waarschuwing kwam op het moment dat het nieuwe dagcijfer van woensdag op donderdag bekend werd: 10.280 nieuwe besmettingen. Het aantal Corona-sterfgevallen deze week bedroeg per dag: gemiddeld 49.

Indrukwekkend

Marijnissen en haar collega’s in het land ervaren daarvan de gevolgen: ,,Ik zie en hoor dat het steeds drukker wordt op de IC’s”, schrijft Marijnissen. ,,De bedden stromen langzaam maar zeker vol. Ook op de reguliere verpleegafdelingen. Daar stijgt het aantal patiënten nog veel sneller. Het aantal cohort-afdelingen neemt toe.”

Haar blog is indrukwekkend en geeft een soms beklemmend beeld van de actuele toestand in verreweg de meeste ziekenhuizen. Rowan: ,,COVID leek voor velen in de zomer ver weg. Maar helaas, dat was niet zo. Veel is hetzelfde als tijdens de eerste golf. De ziekte, patiënten liggen weer op de buik, we werken in cohort-verpleging, de extra diensten, het samenwerken met de ondersteuners. Maar ook het niet kunnen bieden van de kwaliteit die je normaal gesproken biedt, de vrees jezelf en je naasten te besmetten. De flashbacks uit de eerste COVID-golf komen terug. Regelmatig hoor ik dat verpleegkundigen het moeilijk vinden om het werk los te laten. Ze benoemen het als ‘ik sta continu aan’. Zelf herken ik dat ook. Ben ik niks vergeten? Heb ik geen steken laten vallen? Dat knaagt.”

Minder verpleegkundigen

Hoewel verpleegkundigen er ‘gewoon’ weer staan om de tweede golf te weerstaan, zijn er frustraties dat mensen zich, ondanks de tragedie die zich momenteel voltrekt, minder aan de regels houden. Rowan Marijnissen: ,,Ik zie het in de Albert Heijn en ik zie het aan de drukte op de snelweg als ik naar mijn werk rijd. Dit maakt mij boos en soms ook gefrustreerd. We hebben ook te maken met toenemende agressie. Vaak begrijpen we de emotie die onder de agressie zit ook nog, maar dat maakt de impact niet minder. De mentale belasting is groot. Mede daardoor is de bereidheid om meer te gaan werken nu ook een stuk minder. Daarnaast zijn er veel collega’s ziek of in afwachting van een testuitslag. Er zijn veel minder verpleegkundigen inzetbaar dan tijdens de eerste golf. De zorgvraag is hoger dan het zorgaanbod. Daarom is het belangrijk dat wij als samenleving het ‘tsunami alarm’ serieus nemen. Wij zullen roeien met de riemen die wij hebben, maar oproeien tegen een vloedgolf die zo krachtig is dat hij over ons heen slaat is eigenlijk onbegonnen werk.”