Hugo, de stilgevallen wereldreiziger

OVERVEEN – De wereld van vrijbuiter Hugo Rijpstra kende tot voor enkele jaren geen grenzen of beperkingen. Intrigerende reizen door Azië maakte hij en postte daarvan als ‘Hugo Alexander’ vlogs op het internet, met almaar meer kijkers.

Steevast riep Hugo via de videocamera zijn wereldwijde ‘volgers’ energiek toe: ‘A very, very, véry good morning, guys…!’ Daarbij zittend op een provisorische schommel, hangend aan een palmboom, gif- en wurgslangen observerend in Sri Lanka of stralend vertellend vanuit de wildernis, met olifanten op de achtergrond.

Vrij, vrolijk en ongebonden, niets leek opgewekt lachende Hugo te deren. De vriendelijke wildeman, de noest bebaarde globetrotter die met een Canadees rugzakvriendinnetje op een zelf georganiseerde wereldexpeditie was en daarmee een Youtube-kanaal met reisreportages onderhield.

Maar de nu dertigjarige wereldreiziger is aan banden gelegd, zijn wilskracht lijkt gedoofd.

Sinds het voorjaar van 2017 vegeteert Hugo Rijpstra nog slechts, in een kleine kamer in een seniorenwoning te Overveen. Op bed ligt hij daar, dag in dag uit. In het duister, nooit meer in de zon, laat staan de zonneschijn van een exotisch continent.

Hugo Rijpstra kan hoegenaamd geen daglicht meer verdragen, laat staan geluid, drukte of aanrakingen. De overprikkeling die dat teweeg zou brengen, kent onvoorspelbare gevolgen. Contact met onbekenden is dan ook niet meer mogelijk. Zelfs praten met hem via een (beeld)telefoon blijkt een heilloos verzoek.

De enige woorden die nog zichtbaar over zijn lippen kwamen, vormden de oproep van anderhalf jaar terug. Daarbij zegt hij, in mineur: Hey guys, I need your help to save my life!’ Het is een verzoek om donaties. Er zou 80.000 euro nodig zijn voor zijn verzorging. De Nederlander is te zien in een filmpje voor een crowdfunding met de naam ‘Help Save Hugo’, destijds op touw gezet door vrienden die via het internet geld inzamelen.

Wat er met Hugo exact aan de hand is, is onduidelijk. Evenals hoe dit alles is ontstaan? Dat hij ernstig en uiterst complex ziek is, leidt – welbeschouwd – geen twijfel. Want geen mens verkiest vrijwillig schemer en stilte.

Zijn vrijwillige verzorgster, leeftijdsgenoot Lisa Galesloot (29), somt een waslijst op met bij hem gestelde diagnoses, die soms in elkaars verlengde liggen. ,,Zeer ernstige M.E. (Myalgische Encefalomyelitis), hersenstamcompressie (CCI/AAI), POTS, chronische Lyme en een beperkte circulatie van bloed en zuurstof naar de hersenen.” Om maar enkele  diagnoses te noemen in deze poel van systemische en immunologische ellende.

De Amerikaanse Lyme-specialist dr. Richard Horowitz zou, nadat hij de tekenbeetziekte bij de Nederlander vaststelde, de toestand van Hugo zelfs ,,levensbedreigend” hebben genoemd. Horowitz is verbonden aan een privékliniek in Hyde Park, New York.

De eerste ziekteverschijnselen bij Hugo Rijpstra dateren, naar verluidt, al van een jaar of tien geleden. ,,Sindsdien is hij almaar achteruitgegaan”, zegt Lisa Galesloot. Mogelijk heeft hij ook toen al, tijdens zijn reizen over continenten, enige gezondheidsproblemen ondervonden.

Hugo is kennelijk niet ziek genoeg voor opname in het ziekenhuis

Maar nu… Omgeven door medicijnen en een infuuspomp ligt Rijpstra, met zuurstofmasker op, in een kleine ruimte van 15 vierkante meter in de seniorenwoning, waarin hij gezien zijn leeftijd eigenlijk niet thuishoort. Het is het huurhuis van de moeder van verzorgster Lisa. Al ruim een jaar zegt zij dag en nacht in touw te zijn voor Hugo, en zó klinkt ze ook: vermoeid, wanhopig, de moed erin houdend voor iemand die ze een jaar geleden hoegenaamd niet kende.

Lisa Galesloot trok zich zijn lot toen aan, ,,Ik kon het niet aanzien”, vertelt ze me door de telefoon, zachtjes pratend om ,,Hugo niet te veel met verstorend gepraat te ‘prikkelen’.” Daarom besloot ze de stilgevallen wereldreiziger te verzorgen, omdat kennelijk niemand anders dat deed. Want Hugo is familieloos, alleen… Zijn vader en moeder zouden allebei zijn overleden aan verschillende vormen van kanker, zo wordt verteld. Ondanks de lijst met zorgwekkende diagnoses is Hugo kennelijk ,,niet ziek genoeg voor opname in het ziekenhuis”, vertelt Lisa. ,,Maar hij is weer te ziek om een plekje te krijgen in een verpleegtehuis. Dat is nu het trieste van dit hele verhaal.”

Woningcorporatie PréWonen: We hebben nog nooit doodzieke mensen op straat gezet

Maar er is meer… Naast de gezondheidscrisis is er een meningsverschil met de verhuurder van het huurhuis, woningcorporatie, PréWonen te Velserbroek. Rijpstra is niet de huurder, dat is Lisa Galesloots’ moeder, die daar evenwel niet meer verblijft maar wel de huur betaalt. Zieke Hugo is slechts een tijdelijke gast van de moeder. Hugo Rijpstra zal binnen afzienbare tijd de huurwoning moeten verlaten, zegt verzorgster Lisa. De verhuur is inmiddels verlengd door de corporatie. ,,Hugo mág absoluut niet verplaatst worden, dat overleeft hij niet.” Dit zou nadrukkelijk blijken uit brieven van zijn Nederlandse artsen, maar die verklaringen mogen niet worden ingezien zonder de expliciete toestemming van Hugo. Maar ja, die is dus niet aanspreekbaar…

De woningcorporatie zegt, desgevraagd bij monde van woordvoerster Mara Lindenbergh, ,,nog nooit doodzieke mensen op straat te hebben gezet.” Wel stelt de corporatie bezig te zijn met een onderzoek om alle kaarten in deze trieste kwestie zo snel mogelijk op tafel te krijgen. ,,We zijn met elkaar in gesprek”, stelt de woordvoerster. ,,Voorop staat dat er goede zorg voor Hugo moet komen, dat vinden ook wij het allerbelangrijkste in dit verhaal.”