Hoger beroep na leugens rond baby Luna

Er komt een hoger beroep in de zaak rond baby Luna uit Vught, het meisje dat in 2014 door fouten van een medisch team van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in ‘s-Hertogenbosch slechts tien dagen leefde. Dat bevestigt letselschade-expert Yme Drost, hij staat de ouders van het meisje juridisch bij. ,,We gaan in appèl.” Volgens Drost is het hoger beroep aangetekend tegen de uitspraak van de regionale tuchtrechter in de zaak van drie gynaecologen die een berisping kregen. ,,Wij vinden dat het tuchtcollege Eindhoven de rol van de drie gynaecologen te licht heeft beoordeeld en ten onrechte een aantal klachten ongegrond heeft verklaard.” Met name wil Drost namens zijn cliënten meer duidelijkheid verkrijgen over wíe binnen het medisch team de hoofdverantwoordelijke was en wat de taak van een gynaecologisch hoofdbehandelaar is.

Marloes Schuiling en Chris Macauley, de ouders van Luna: We zijn recht in ons gezicht belogen, er is onophoudelijk gedraaid.

VUGHT/HENGELO – Onheus bejegend voelen ze zich, als ‘a pain in the ass’ afgeschilderd door artsen en de leiding van het Noord-Brabantse ziekenhuis. ,,Wij werden gezien als ‘die gekke ouders die op iedereen boos waren’.”

Nu een week na de medisch-tuchtrechtelijke uitspraak over de dood van hun tien dagen oude baby Luna, in mei 2014, en de rol daarin van tien artsen van het Jeroen Bosch Ziekenhuis (JBZ) in ’s-Hertogenbosch, weten Marloes Schuiling en Chris Macauley uit Vught nú eigenlijk niet goed hoe ze zich voelen.

Moe zijn ze in elk geval, maar ook getergd. ,,We zijn recht in ons gezicht belogen, er is onophoudelijk gedraaid – aantoonbaar, zo is nu wel duidelijk geworden. Nu zijn er fouten naar boven gekomen en als ‘zeer ernstig’ beoordeeld door het medisch tuchtcollege, die artsen glashard tegen ons ontkenden. Terwijl wij er hun naar vroegen, en dingen zeiden te hebben gezien die niet klopten of vreemd waren. Ze bleven alles tegenspreken. Halsstarrig. Zaken, waarover elke ouder met een kind in het ziekenhuis vragen zou stellen. Maar wij? Wij beeldden ons dingen in, kraamden ‘onzin’ uit, zó was het toch… dames en heren doctoren?! Nee, prettig om nu officieel van de tuchtrechter te hebben vernomen dat wij niet zijn waarvoor u ons hield…”

Zes intensieve jaren na het ‘volstrekt onnodige overlijden van Luna’ zaten ze in een rollercoaster en waarin hun emoties alle kanten op werden geslingerd. Maar nu…? Natuurlijk, aan de ene kant zeggen Marloes en Chris opgelucht te zijn dat de tuchtrechter hen deels in het gelijk heeft gesteld en vier van de tien dokters – de kinderarts en drie gynaecologen – een weliswaar milde strafmaatregel heeft opgelegd, respectievelijk één jaar voorwaardelijke schorsing voor de pediater vanwege ,,zeer grote fouten”, en de maatregel van waarschuwing voor de bekritiseerde drie vrouwenartsen.

Vergrootglas

Anderzijds vinden ze het rechterlijk oordeel te beperkt en heeft de medische rechter, naar zij menen, ,,alleen het vergrootglas op het einde van het verhaal gelegd”, en onvoldoende gekeken naar álle ontwikkelingen door de tijd heen. ,,Daardoor heeft de tuchtrechter slechts kennis genomen van een deel van de gebeurtenissen, lang niet alle…”, zegt Luna’s moeder, psychotherapeut Marloes Schuiling (42), ,,En zijn de andere nu vrijgesproken gynaecologen – ten onrechte, vinden wij – buiten beeld gebleven. Ook zij dragen verantwoordelijkheid voor de dood van ons kind. Ook zijn door de beperkte blik in het complete dossier verschillende essentiële vragen van onze letselschade-expert, Yme Drost, onbeantwoord gebleven.”

Het Jeroen Bosch Ziekenhuis beschouwde de ouders als lastige criticasters, als ‘de tegenstander’.

Hoe vreselijk en onverteerbaar ook zij de dood van hun kind vinden – ,,Luna zal elke dag in ons verdriet zijn” -, ronduit beledigd voelen zij zich door de wijze waarop artsen en ziekenhuis in de afgelopen jaren met hen zijn omgegaan. Juist op momenten dat ze, naar zij zeggen, steun konden gebruiken – hun baby was immers na tien dagen overleden. Zij werden evenwel beschouwd als lastige criticasters, als de tegenstander, zeker toen zij een tuchtrechtzaak tegen maar liefst tien artsen van het ziekenhuis aanspanden. Op dat moment waren de kaarten gelegd en de stellingen ingenomen.

Bloedtransfusie

,,Eigenlijk onmiddellijk na de geboorte van Luna waren er duidelijke signalen van ‘indekken’, artsen begonnen zichzelf verdekt op te stellen”, zegt Marloes Schuiling. ,,Maar ik had niets meegekregen, zelfs niet van de geboorte van Luna. Ik had een zware black-out en werd meteen na de bevalling naar de recovery-afdeling gebracht, zónder Luna. Maar ik wíst gewoon dat er dingen waren misgegaan. Mijn man Chris had dingen gezien: hoe een verpleegkundige Luna onmiddellijk had gereanimeerd. Iets dat eerst hardnekkig werd tegengesproken, maar dat later gewoon uit de stukken bleek. Chris had gezien hoe Luna en ik voor ons leven vochten, en hoe ik een bloedtransfusie kreeg, wegens ernstig bloedverlies. Die beelden waren heftig voor hem, maar hij kreeg slechts te horen dat alles goed was met de baby…”

Na uren op de uitslaapkamer te hebben gelegen, en al die tijd haar kind nog niet te hebben gezien of te hebben mogen aanraken, kwam er een arts in de buurt van Marloes Schuiling, nu ja op een meter of tien van haar, naar ze vertelt. ,,Toen ik met hem in gesprek wilde komen en probeerde te vragen naar wat er was gebeurd, draaide hij mij de rug toe en liep weg… Ik heb hem niet meer gezien.” Pas na acht uur mocht de jonge moeder voor het eerst haar baby vasthouden, ze kreeg het kind aangereikt met de opmerking: ‘Je hebt een gezonde baby’. Haar verzoek om haar man te halen werd afgewezen, bezoek was niet toegestaan op de verkoeverkamer.

Twee dagen na Luna’s dood werden wij gesommeerd het afdelingspasje in te leveren, op straffe van een boete.

Maar er was meer dat onder de noemer van een slechte bejegening thuishoort, vertellen Luna’s ouders: ,,Een paar dagen na het thuis overlijden van Luna maakte Chris een enveloppe van het ziekenhuis open die op de mat was gevallen. Er stond in dat hij het pasje van de kraamafdeling moest inleveren. En snel, anders zou een boete worden opgelegd. Kil, koel, afstandelijk. Niemand die zich bij het versturen van een dergelijke bericht kennelijk bedenkt ‘dat je zoiets niet verstuurt aan ouders die net een kind verloren zijn’.”

Vader Chris Macauley (47): ,,Ondanks wat ik gezien had kreeg ik te horen dat Luna gezond was.” Foto: Marloes Schuiling/familiearchief

En wat te denken van de enquête die het stel na twee maanden ontving over hun ervaringen met de afdeling kraamzorg? Wat ze ervan vonden?

En zó ligt het pallet boordevol met slechte bejegeningen en ongelukkige planningsmomenten. ,,Je zou denken dat er ná de uitspraak van de tuchtrechter misschien wel een verontschuldiging zou zijn over de handelwijze. Maar niets, geen enkel signaal. Geen briefje, niet van de leiding noch van het medisch team, geen persoonlijk sorry van de betrokken artsen, niets… Ze hebben nog veel te leren daar. Hoezo staat de patiënt centraal?”

Oordeel valt zwaar

Het enige wat het ziekenhuis onmiddellijk na de tuchtrechtelijke uitspraak liet horen was de volgende letterlijke reactie aan de media: ,,Het oordeel valt onze artsen en iedereen binnen het JBZ zwaar. De artsen hebben zich destijds voor goede zorg ingezet. We beseffen dat met de uitspraak van het Tuchtcollege het verdriet van de ouders niet kan worden weggenomen. We gaan de uitspraak zorgvuldig bekijken om te weten hoe het Tuchtcollege tot dit oordeel is gekomen. In elk geval kijken we aan de hand van de uitspraak waar we onze zorg kunnen verbeteren.”

Marloes Schuiling zegt dat haar man en zij uiteindelijk besloten om een zaak tegen het ziekenhuis te beginnen toen zij kort na de dood van Luna reacties kregen van ouders die ‘soortgelijke slechte ervaringen’ hadden en die ook met behandelfouten waren geconfronteerd. ,,Toen wisten wij: er is kennelijk niets geleerd van eerdere fouten. Daarom zetten wij dit door.”

En, aldus besluit het paar uit Vught: ,,Dit ziekenhuis heeft in al die jaren geen moment stil gestaan bij wat hun continu afwerende, slecht informerende houding doet met ouders en nabestaanden. Wat het doet met mensen die een kind verliezen om noodgedwongen continu in een vechthouding te staan. Want daar leidt al dat liegen en verhaspelen van de waarheid toe. Het heeft een effect op heel je fundament, er blijft niet veel van je over – en misschien was dat ook wel hun bedoeling.”

Yme Drost: Hoe maf kun je zijn als ziekenhuis?! Het moet niet gekker worden…

Letselschade-expert Yme Drost uit Hengelo lijkt uit zijn slof te schieten, pratend over de houding van het Jeroen Bosch Ziekenhuis in ’s-Hertogenbosch: ,,…Stelletje mafkezen!” Het is niet een terminologie die je onmiddellijk uit zijn mond verwacht. Maar hij voegt daaraan toe: ,,Ik meen dit, schrijf dat maar, het moet nu maar eens gezegd worden: hoe maf kun je zijn als ziekenhuis?! Dénken dat jij vanuit de hoogte die mensen wel even iets kunt mededelen dat ze dan vervolgens voor zoete koek zullen aannemen. Het moet niet gekker worden….”

,,O zéker, het ziekenhuis heeft mijn cliënten uitgenodigd voor een gesprek. En, ook waar: daar hebben ze géén gebruik van willen maken. Het tuchtcollege zat ook op de toer: ‘Ja, deze mensen wilden dat gesprek niet, het ziekenhuis heeft daartoe duidelijk wel moeite gedaan’. Maar waarom zeiden Marloes Schuiling en Chris Macauley geen behoefte te hebben aan zo’n gesprek? Omdat dit niet als een open gesprek bedoeld was. De leiding van het ziekenhuis wilde ‘deze mensen’ even vertellen waarom ze vonden dat hun artsen en zij niets fout gedaan hadden. Werkelijk ongelooflijk! Die houding hebben ze ook tot op de zitting volgehouden. Er was totaal geen transparantie, van meet af aan heeft dit ziekenhuis geprobeerd de werkelijke feiten te verdoezelen.”

Zie ook: https://www.meerovermedisch.nl/article/zeer-grote-fouten-rond-dood-10-dagen-oude-baby-luna/

Luna’s ouders zijn inmiddels een petitie gestart, omdat ze willen dat de zorg rondom medische fouten beter wordt afgehandeld, voor patiënt maar ook voor zorgverlener. Deze petitie is terug te vinden op www.lunasstem.nl.