Daniëla van Ernst: ‘Al die nieuwe besmettingen weer, om bang te worden…’

(Ex-)Coronapatiënt Daniela van Ernst: Er gaat van alles door je heen, zoals dat je je eerste kleinkind niet geboren zou zien worden.

HUIZEN – ,,Doordat ik astmatisch ben, weet ik wat benauwdheid is. Bovendien heb ik in de afgelopen jaren drie keer een longontsteking gehad na griep. Maar dít…?! Dit was angstiger, een benauwdheid van een andere orde.”

Praten over de voorbije maanden, waarin astma- en coronapatiënt Daniëla van Ernst (49) uit Huizen ziek was en maar niet beter leek te worden, emotioneert en vermoeit haar. Nog steeds is ze ‘niet de oude’ door een infectie met het coronavirus SARS-CoV-2, eind maart opgelopen.

,,Heftig benauwd, een druk op je borst alsof er iemand bovenop je zat waardoor je niet volledig in- en uit kon ademen, steken door je longen als je ook maar íets deed…”, zo beschrijft Daniëla de ademnood die ze doormaakte. ,,Op een bepaald moment ben ik werkelijk bang geweest dat ik dood zou gaan. Dat gevoel is nauwelijks te beschrijven. Er gaat van alles door je heen, zoals dat je je eerste kleinkind niet geboren zou zien worden.”

Terugval

Drieëntwintig weken na haar allereerste ziektedag, op 1 april, probeert de stilgelegde projectcoördinator bij de NS en ProRail op te krabbelen, letterlijk met vallen en opstaan. Want perioden waarin het weer wat beter lijkt te gaan worden doorkruist door plotselinge terugval. ,,Dan voel ik me soms ineens weer terug bij af, net zo beroerd als ik in het begin was. Maar langzamerhand gaat het ietsje beter.”

Daniëla van Ernst, moeder van twee volwassen kinderen, en de inmiddels weer gelukkige oma van een kleinzoon van nu drie maanden, is één van een nog onbekend aantal patiënten in Nederland met restverschijnselen door een Corona-infectie. Gezondheidsproblemen die tot op de dag van vandaag alles beheersen, ook al heeft Daniëla daarmee geen dag in het ziekenhuis gelegen. Wel zijn veel van haar medepatiënten samengekomen op de Facebookgroep ‘Coronapatiënten met langdurige klachten’ met nu al ruim 14.000 leden.

Opvlamming

Juist deze week maakte het Longfonds in Amersfoort bekend dat onderzoekers van de universiteiten van Maastricht en Hasselt (na bestudering van het ‘opvlammingsproces’ bij patiënten) op het vrij zekere bestaan wijzen van een ‘post-Covid-19 syndroom’. Dit syndroom omvat zeer uiteenlopende restklachten. Aanleiding voor sommige ‘factcheckers’ om te beweren dat het Longfonds de situatie overdrijft. Het fonds krijgt echter de volle steun van de Facebookgroep: ‘Anders hadden wij niet zoveel aanhang gekregen’.

Universitaire onderzoekers wijzen op ‘het vrij zekere bestaan’ wijzen van een post-Covid-19 syndroom.

Gisteren berichtte deze website meerovermedisch.nl over de betreffende wetenschappelijke bevindingen van het Amerikaans wetenschapstijdschrift die inmiddels online staan. Het onderzoek is gedaan onder mensen die langdurige klachten ervaren na corona. Opvallend element in het onderzoek is, dat de deelnemers aan de studie veelal jonge mensen zijn (gemiddelde leeftijd 47 jaar) die voorheen gezond waren en vaak alleen een milde vorm van Covid-19’ doormaakten. Bovendien is het merendeel van hen (95 procent) niet in het ziekenhuis opgenomen geweest. Zoals ook Daniëla van Ernst net die dans ontsprong… En die zelfs geen coronatest heeft ondergaan. ,,Er werd eind maart nog niet getest.”

Supermarkt

‘Waarschijnlijk in de plaatselijke supermarkt’ in Huizen denkt Daniëla haar corona-infectie te hebben opgelopen. ,,Ergens anders kan het gewoon niet gebeurd zijn. In die eerste maanden van de corona-uitbraak was ik eigenlijk alleen maar thuis, had daar uitsluitend contact met mijn partner; onze kinderen bleven op afstand. Alleen de supermarkt bezocht ik, en daarna weer snel naar huis. Daar, in die winkel, moet de besmetting hebben plaatsgehad; ik kan het niet anders verklaren.”

Daniëla was al enige tijd aan het niezen en had keelpijn, dacht aan hooikoorts. Van de huisarts, die me steeds heel goed heeft begeleid, kreeg ik een injectie tegen hooikoorts. De dag erna, op 1 april, ging het helemaal fout. ,,Binnen enkele uren kreeg ik een scherpe diepe keelpijn, begon ik raar te kuchen en voelde me steeds beroerder. Tijdens het beeldbellen, ik kon niet naar hem toekomen, zag hij hoe ik eraan toe was – hij schrok. Toen wist hij dat dit geen hooikoorts was, maar mogelijk corona. Hij schreef me ook onmiddellijk antibiotica voor. Ik had de kracht niet om op te staan, en naar het toilet te gaan of naar de keuken. Mijn lijf kon niets meer. En ik had een intense hoofdpijn.”

Het was heel raar om die ingepakte mannen ineens tegenover me te zien. Even wist ik niet wat er gebeurde, waar ik was en wie zij waren. Ik kwam van ver…

Maanpakken

Op dag-5 werd Daniëla wakker gemaakt door ‘twee mannen in maanpakken’ die ineens aan haar bed verschenen. Het bleken medewerkers van de doktersdienst die haar kwamen onderzoeken en een zuurstofbepaling van haar bloed deden. ,,Het was heel raar om die ingepakte mannen ineens tegenover me te zien. Even wist ik niet wat er gebeurde, waar ik was en wie zij waren. Ik kwam van ver… Gelukkig gaf de saturatiemeter een stand van 95/96 aan, zodat ik niet opgenomen behoefde te worden, Maar het scheelde niet veel.”

Daniëla van Ernst past nu voor de tweede keer op haar kleinkind, hij schreeuwt om zijn speen. Zij lacht. En geniet. ,,Het is een heerlijk jongetje, zo vrolijk.” Toch hield ze lang afstand tot haar kinderen, en staat ook nu in de veilige modus.

Hoge hartslag

Bijna een half jaar nadat ze ziek werd voelt Daniëla zich enigszins veilig, omdat ze inmiddels weet dat het virus geen schade heeft nagelaten aan haar longen. ,,Ik ben uitgebreid onderzocht. Wel is het zo dat ik zelfs in rust een opvallend hoge hartslag heb, daarnaar wordt nog verder gekeken. Van vooral de cardioloog heb ik alle steun en begrip gekregen, zij beaamde dat het corona was. Echter, géén begrip van de internist van het ziekenhuis hier. Die vond mijn verhaal onzin. ‘Want’, zei hij door de telefoon, ‘u bent niet eens getest op corona, dan heeft u het ook niet gehad!’ Deze botte dokter, die mij niet eens wilde zien, neemt mij nog altijd niet serieus, daarom ga ik ook niet meer naar hem toe.”

Gelukkig is het kleinkind er, dat tijdens de momenten van opwinding tijdens het telefoongesprek steeds nadrukkelijker van zich laat horen. Het jongetje kraait, hij kirt, en laat in toenemende luidruchtigheid weten dat het nu maar afgelopen moet zijn met al die onrust, terwijl hij wil slapen.

Conclusie: het gaat dus beter met Daniëla van Ernst. ,,Ik ga gelukkig vooruit. Maar ik hou m’n hart vast bij al die nieuwe besmettingen. Brrr…. Ik word er bang van.”